اثربخشي توان‌بخشي شناختي مبتني بر رايانه بر مشكلات رفتاري و كاركردهاي اجرايي نوجوانان بزهكار

هدف پژوهش حاضر اثربخشي توان‌بخشي شناختي مبتني بر رايانه بر مشكلات رفتاري و كاركردهاي اجرايي نوجوانان بزهكار بود. طرح پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماري شامل تمامي نوجوانان بزهكار در كانون‌هاي اصلاح و تربيت استان يزد در سال 1399 بودند كه از اين جامعه تعداد 30 نوجوان به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله در معرض توان‌بخشي شناختي مبتني بر رايانه قرار گرفت و گروه كنترل آموزشي را دريافت نكرد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامۀ آخنباخ فرم كودك/ نوجوان نسخۀ والدين، آزمون عصب روان‌شناختي كانرز نسخۀ كامپيوتري استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش آماري تحليل كواريانس چندمتغيره انجام گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه درمان توان‌بخشي شناختي مبتني بر رايانه بر مشكلات رفتاري و كاركردهاي اجرايي نوجوانان بزهكار تأثير دارد و سبب كاهش مشكلات رفتاري و بهبود كاركردهاي اجرايي در نوجوانان مي شود. به كارگيري توان‌بخشي شناختي رايانه اي بر مشكلات رفتاري و جنبه هاي عصب شناختي در نوجوانان بزهكار پيشنهاد مي شود.