بازخواني حكايت‌هاي عرفاني اسرارالتوحيد با رويكرد روانشناسي مثبت‌گرا

روانشناسي مثبت گرا با تكيه بر فضيلت ها و قابليت ها، توانمندي انسان را تقويت مي كند و در پي آن است كه با شناخت و طبقه‌بندي قابليت ها و فضيلت ها، و كشف زواياي پنهان وجودي انسان، او را در بهره گيري از نيروهاي نهفتۀ درون و بيرونش بهتر ياري كند. خردورزي، عدالت طلبي، خوش بيني، تعالي، شادماني، اميد، شجاعت و... شاخص هايي هستند كه روانشناسي مثبت گرا در تعميم و تثبيت آن ها مي كوشد. تعميم و گسترش فضيلت ها از يك سو موجب ظهور و بروز ايدئال هاي زندگي انسان و از سوي ديگر باعث تحديد و حتي زوال رذيلت ها در عرصۀ حيات وي مي‌شود. هدف مقالۀ حاضر بازخواني متون كهن ادبي از منظر علوم شناختي است. به اين منظور حكايت‌هاي اسرارالتوحيد را كه بازتابِ زندگي و حالات ابوسعيدِ ابوالخير است، برمبناي پاره اي مفاهيم روانشناسيِ مثبت گرا و به روش توصيفي تحليلي بررسي مي كنيم . بينشِ ناشي از معرفت كمال‌جويانه، گذشته از اينكه حسِ نوع دوستي، سخاوت، اميد، شادي، تعالي و بسياري فضايل ديگر را در نهاد انسان برمي انگيزد، موجبِ دگرگونگي جهان بيني و رفتار انسان شده، به زندگيِ او معنا مي بخشد و با ايجاد گرايش مثبت در همۀ جوانب حيات، سبب پرهيز از بدانديشي ، بدمنشي، سستي، كج خلقي و قضاوت هاي ناروا مي‌شود. مطالعۀ متون ادبي كه محصول تجارب زيستۀ جامعۀ ايراني است، مي تواند روند تقويت اين مسئلۀ مهم را تسريع كند و پايه هاي ساختار اجتماعي را قوام بخشد.