بررسي آزمايشگاهي چرخش انگيزه‌ها در قالب يك بازي متوالي :كاربردي از اقتصاد رفتاري

يك گروه، واحد سازمان يافته‌اي است كه افراد در آن هدف مشتركي دارند، اعضاء آن با يكديگر كار مي‌كنند، و تبادل متقابل اطلاعات و تجربيات در آن وجود دارد. يكي از سؤالات كليدي هر سازماني، يافتن راه‌هايي براي ترغيب آنها به عملكرد بهتر است. بنگاهها به‌طور پيوسته نيازمند انگيزه‌دهي به نيروي كار براي انعطاف‌پذيري بيشتر، پاسخگويي سريع‌تر، ارائه راه‌حل‌هاي قابل اطمينان براي مسائل پيچيده و در كل افزايش توليد هستند.  اقتصاد متعارف بر اين باور است كه افزايش پاداش‌هاي پولي، منجر به افزايش تلاش نيروي كار مي‌شود. به عبارت ديگر، پاداش پولي بيشتر به معني انگيزه‌هاي قدرتمندتر است و برعكس. اين ساده‌سازي در موقعيت‌هاي اقتصادي زيادي كاربرد دارد، اما لزوماً براي محيط‌هايي كه در آن نيروي كار در گروه فعاليت كرده و پاداش‌هاي وي تحت تأثير فعاليت ديگر اعضاي گروه است، كاربرد ندارد. در حقيقت تحت شرايطي ممكن است اين نظريه اقتصادي كه پاداش بيشتر منجر به تلاش بيشتر توسط نيروي كار مي‌شود؛ كاربرد خود را ازدست بدهد و شرايطي مغاير با آن ايجاد شود. در حقيقت در اين حالت احتمالاً برخي از اعضاي گروه از ديگر اعضاي گروه سواري رايگان  خواهند گرفت و در ازاي دريافت پاداش بيشتر، كار كمتري را  ارائه خواهند كرد كه وينتر (2009) و كلور و همكاران (2014)  اين عكس العمل  افراد را  چرخش انگيزه‌ها نام‌گذاري كردند. چرخش انگيزه‌ها نشان‌دهنده وضعيتي است كه در آن افزايش در پاداش‌هاي در نظر گرفته شده براي همه اعضاي گروه، فقط منجر به اعمال تلاش توسط برخي از عوامل شود. هدف اصلي مطالعه حاضر بررسي آزمايشگاهي چرخش انگيزه‌ها در قالب يك بازي متوالي است. در اين چارچوب پياده‌سازي يك بازي تيمي سه نفره دو مرحله‌اي در يك نمونه 135 نفره از دانشجويان، در دانشگاه‌ آيت‌الله حائري ميبد نشان داد كه اولاً: در صورت وجود چرخش انگيزه‌ها، افزايش هزينه‌هاي تلاش منجر به تلاش بيشتر و در نتيجه توليد محصول بيشتر مي‌شود. ثانياً: وقتي هزينه تلاش بالاست، هر بازيكن تلاش خود را اعمال خواهد كرد، اگر و تنها اگر وي مشاهده كند كه تمام عوامل قبل از وي تلاش خود را اعمال كرده‌اند. ثالثاً: بر اساس پيش‌بيني نظريه چرخش انگيزه‌ها، مشاركت كنندگان اول تلاش كمتري را در هزينه پايين اعمال مي‌كنند. يافته‌هاي مطالعه حاضر در مورد چرخش انگيزه‌ها، بيانگر اين نتيجه مهم هستند كه مشوق‌هاي پولي زياد در صورت بي‌ارزش كردن اعتبار اين تهديد بالقوه ممكن است اثرگذاري خود را از دست بدهند. همچنين معرفي صريح و كامل پاداش‌ها نيز ممكن است گاهي نتايج دلخواه را دربر نداشته باشد. به عنوان مثال تضمين افزايش پرداخت به كاركنان يا ارائه فرصت‌هاي شغلي مناسب‌تر كه هزينه‌هاي تلاش را كاهش مي‌دهد، هميشه منجر به افزايش در عملكرد نمي‌شود. بلكه حتي ممكن است منجر به چرخش انگيزه‌ها شوند.