بررسي نسخه خطي ديوان ميرزا محمد حسين شريفي شيرازي با رويكرد سطح فكري

ميرزا محمد حسين بن ميرزا محمد شريفي شيرازي متخلص به عالي از شاعران قرن سيزده، دوره قاجار و از خاندان هاي معتبر شيراز است. ديوان اشعار بر جاي مانده از وي در بردارنده 2101 بيت، در قالب قصيده، قطعه، غزل و رباعي است. قالب مسلط ديوان اشعار عالي غزل و سبك رايج در ديوانش بازگشت ادبي است. شعر عالي از ويژگي هاي فكري قرن سيزده كه به طور كلي در ادبيات فارسي رواج داشته، برخوردار است؛ وي همان گونه كه در زبان، پيرو قدما بوده در طرح موضوع و مضمون نيز مقلد ايشان بوده است و مي توان گفت كه همچون معاصران خود به بازآفريني مضامين و موضوعات قدما به زبان قدما مشغول بوده است؛ در قصايدش انديشه ناصرخسرو؛ اخلاقيات، زهد، حكمت، پند و اندرز منعكس است و در غزل هايش از همان عشق و هجر مطرح شده از سوي حافظ و سعدي بار ديگر سخن مي راند و اساسا عمده درونمايه غزل هايش عشق و هجر است؛ همچنين مورد توجه شاعري چون رهي معيري بوده است. عالي از انواع موسيقي (بيروني، كناري، دروني)، صنايع بديعي و صورخيال در اشعارش بهره برده است تا شعري موزون و آهنگين و خيال انگيز و تاثيرگذار پديد آورد. شاعر، شيعه مذهب اثني عشري و ارادتش به پيامبر و اهل بيت در اشعارش مشهود است. به استناد تذكره ها شاعر خوشنويس بوده و خود نيز به آن اشاره كرده است. اين پژوهش ضمن بررسي ويژگي هاي سبكي؛ اعم از زباني، ادبي و بويژه فكري شاعر، مختصري به زندگي نامه و تحليل نسخه خطي عالي نيز پرداخته است. روش به كار رفته در مقاله، توصيفي- تحليلي است.

no abstract