اعتبارسنجي كارآمدي رويكرد اعتدالي در سياست خارجي ايران و راهبردهاي منطقه‌اي دولت دوازدهم

رويكرد اعتدال به عنوان يك رويكرد سياسي مي‌تواند از تمامي گرايش‌هاي موافق و مخالف براي رسيدن به اهدافش كمك بگيرد. با اين تفسير، اعتدال در سياست خارجي مفهمومي در تقابل با تندروي و حتي اصلاح‌طلبي به مفهوم تجديدنظرطلبي و تحول‌خواهي تلقي مي‌شود و شايد بتوان آن را نوعي محافظه‌كاري دانست. براين اساس، دولت دوازدهم كه بر اعتدال در تمامي حوزه‌ها در استمرار دولت يازدهم اصرار داشته است، كمتر توانسته اين رويكرد را در سياست خارجي و روابط منطقه‌اي خود پياده و بهره‌برداري كند. براين اساس، مقاله حاضر با استفاده از روش تحقيق توصيفيتحليلي، اين پرسش اساسي را مطرح كرده است كه كارآمدي مفهوم اعتدال در سياست خارجي و روابط منطقه‌اي دولت دوازدهم چگونه ارزيابي مي‌شود؟ درپاسخ به اين پرسش و در مقام صورت‌بندي فرضيه، مقاله تحليل و تبيين كرده است كه مفهوم اعتدال، بيش از اينكه به لحاظ عملي در دولت دوازدهم و سياست خارجي آن نمود داشته باشد، انتزاعي و غيرعملي و از همين رو، ناكارآمد بوده است . يافته‌هاي مقاله بيانگر آن است كه با افول و بي‌رمق شدن رويكرد اعتدالي دولت دوازدهم، روند سياست خارجي و راهبرد منطقه‌اي ايران مجدداً به تنگناي امنيتي مبتلا شد و به وضعيت تنش با قدرت‌هاي جهاني و منطقه‌اي بازگشته است. تنش‌هاي ناشي از بن‌بست برجام، تداوم درگيري در بحران سوريه و ساير معضله‌هاي منطقه‌اي ازجمله تنش‌ با كشورهايي چون عربستان و ابهام راهبردي در ارتباط با قدرت‌ها از جمله اروپايي‌ها و بازگشت به مخاصمه مستقيم و پرشدت با آمريكا از شاخص‌ترين نشانه‌هاي آن مي‌باشد.