بازي‌هاي زماني و سبك توصيفي نيما در منظومه خانه سريويلي براساس نظريه زمان در روايت ژرار ژنت

ازآنجاكه روايت و توصيف از عناصر محوري بوطيقاي شعر نو نيما يوشيج است؛ وي در طول زمان شاعري خويش، منظومه هاي روايي متعدّدي سرود. هدف نوشتار پيش رو بررسي شگردهاي زمان روايي در منظومه خانه سريويلي، براساس نظريه زمان در روايت ژرار ژنت است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه درنگ (گسترش روايت)، گذشته نگري و آينده نگري، از مهم ترين شگردهاي زماني است كه نيما به آن پرداخته است. ازآنجاكه براساس نظريه نيما، هدف از شعر، توصيف و روايت و تجسّم بخشيدن به موضوعات شعري است؛ بنابراين شگرد وي در شعرهاي روايي اش گسترش روايت است كه در اين منظومه با توصيفات عيني و بسيار زيبا صورت گرفته است. كاركرد درنگ در اين شعر، توصيف مكان و زمان داستان، شخصيّت پردازي و عينيت بخشيدن به امور انتزاعي است؛ همچنين نيما از شگرد گذشته‌نگري و آينده نگري روايت براي بيان اميد و نوميدي هاي سريويلي شاعر و ترديد و دودلي هاي وي بهره گرفته است كه به زيبايي در قالب جدال سريويلي، شاعر نوجو با شيطان كه نمادي از وسوسه هاي فريبنده و اغواگر دروني اوست، ترسيم شده است. به طور كلّي شگردهاي زماني نيما در اين منظومه هم با درون مايه و محتواي داستان و هم با سبك توصيفي نيما هم خواني دارد. مهم ترين شگرد زماني وي در اين منظومه نيز درنگ يا گسترش روايت است كه مؤلّفه اي داراي بسامد در سبك توصيفي نيماست.