تحليل عوامل اجتماعي و فرهنگي مؤثر در گرايش زنان خانه دار به امور تعاون

تامين نيازهاي زيستي بشر مبتني بر تعاون از ابتداي زيست بشر وجود داشته و با شكل‌گيري و توسعه تعاوني‌ها به ويژه بعد از انقلاب صنعتي، رشد بيشتري يافته است. زنان به عنوان نيمي از اعضاي جامعه در اداره زندگي نقش مهمي ايفا مي‌كنند. با توجه به مسئوليت زنان در خانواده و كاركرد موثر تعاوني‌ها در تامين نيازهاي زندگي، گرايش زنان در امور تعاون قابل تامل به نظر مي‌رسد. زنان 6/49 درصد جمعيت كل كشور را تشكيل مي‌دهند كه حدود دو سوم آنان خانه‌دارند و 11درصد تعاوني‌هاي فعال كشور به زنان اختصاص يافته است. اين تعاوني‌ها در بخش صنعت، كشاورزي و خدمات فعاليت دارند. اين پژوهش با هدف شناسايي عوامل موثر بر گرايش زنان خانه‌دار به امور تعاون به شكل كيفي صورت گرفته است. با بهره گيري از ابزار مصاحبه عميق و نيمه ساختار يافته در چارچوب «نظريه زمينه‌اي» داده‌هاي لازم از 15 نفر از زنان خانه‌دار 20 تا 60 ساله ساكن تهران در سال 1399 گردآوري و تنظيم شد، و پس از تحليل يافته‌هاي پژوهش، «نبود سرمايه» و «نبود شناخت از تعاون» به عنوان شرط زمينه‌اي، «توانايي هاي فردي» به عنوان شرط علّي، «خانواده و دوستان» به عنوان شرط مداخله گر، «تعهدات مالي، حقوقي و اخلاقي » به عنوان تعاملات و «ضعف نهادينه شدن فرهنگ تعاون» به عنوان پيامد در گرايش زنان خانه‌دار به امور تعاون مشخص شدند.