تبيين الگوي بازآفريني بافت تاريخي با رويكرد توسعه‌ي گردشگري (مطالعه‌ي موردي: شهر تبريز)

بازآفريني شهري با هدف پايداري فضاهاي شهري به دنبال رفع مشكلات اقتصادي، اجتماعي فرهنگي، كالبدي و زيست‌محيطي بافت‌هاي ناكارآمد مي‌باشد. از طرفي بازآفريني شهري با محوريت گردشگري به عنوان رويكردي جهت حفاظت از ارزش‌هاي بافت تاريخي و حل مشكلات آن‌ مطرح بوده است. بافت تاريخي تبريز علي‌رغم برخورداري از ارزش‌هاي فراوان فرهنگي و هويتي، دچار ناكارآيي، فرسودگي، مشكلات زيست‌محيطي و بحران‌هاي اقتصادي گرديده‌ است. هدف اين مقاله بررسي تاثير توسعه‌ي گردشگري بر بازآفريني بافت تاريخي در شهر تبريز مي‌باشد. در اين تحقيق پس از شناسايي معيارها و شاخص‌هاي بازآفريني شهري و توسعه پايدار گردشگري در چهار بعد اقتصادي، اجتماعي فرهنگي، كالبدي، زيست‌محيطي پرسشنامه‌اي، براي تحليل ارتباط بازآفريني‌شهري و توسعه‌ي گردشگري از نظر ساكنين بافت تاريخي شهر تبريز تنظيم گرديد. جامعه‌ي آماري اين پژوهش 383 نفر از ساكنان بافت تاريخي شهر تبريز در سال 1398 مي‌باشد. تحليل‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و با آزمون خي‌دو انجام گرفت. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي‌دهد كه گردشگري عاملي در راستاي رشد اقتصادي است و از بعد اجتماعي فرهنگي، حس مكان و امنيت فضا را افزايش مي‌دهد. در مورد بعد كالبدي، توسعه گردشگري با از بين بردن فضاهاي مخروبه، اتصال و پيوند در بافت تاريخي را موجب شده و كيفيت خدمات عمومي و منظر شهري را ارتقا داده و از نظر زيست‌محيطي، كاهش آلودگي‌هاي محيطي و افزايش سرانه‌ي فضاي سبز را در پي دارد.