سنجش و ارزيابي بعد ذهني زيست پذيري در بافت هاي شهري كلانشهر تبريز

مساله عدم‌توجه به قابليت‌زندگي در بافت‌هاي‌شهري دغدغۀ‌‌اصلي در جغرافيا و سياست‌شهري است. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي زيست‌پذيري بافت‌هاي‌‌شهري تبريز گام به عرصۀ ‌تحقيق نهاده است. اين تحقيق به لحاظ ماهيت از نوع كاربردي بوده و به حيث روش، توصيفي تحليلي مي‌باشد. ابزار‌سنجش پرسشنامه بوده است. جامعۀ‌آماري پژوهش بر اساس ديدگاه تجربي بررسي كيفيت محيط‌شهري، ساكنين بافت‌هاي شهري قديم و جديد مي‌باشند؛ كه بر اساس جدول‌مورگان به تعداد 1558693 نفر بوده است؛ كه با توجه به حجم‌جامعه و بر اساس جدول‌مورگان برابر با 384 نفر مي‌باشد، كه به شيوه نمونه‌گيري خوشه اي و با تخصيص متناسب به هر‌يك ازمحلات كمبرخوردار، نيمه‌برخوردار و برخوردار به ترتيب 39، 70 و 42 (نمونه در بافت قديم) و 100، 71 و 62 (نمونه در بافت جديد) اختصاص داده شده است. همچنين ضريب‌آلفاي‌كرونباخ به‌دست آمده از بررسي پايايي ابزار اندازه‌گيري (0.913) در سطح قابل قبولي بوده است. براي تجزيه‌و‌تحليل اطلاعات از تحليل‌واريانس‌چند‌متغيري (MANOVA) استفاده شده است. نتايج پژوهش حاضر نشان‌مي‌دهد به‌طور‌كلي زيست‌پذيري در بافت‌هاي شهر تبريز از حد متوسط پايين‌تر بوده به‌طوريكه با توجه به نتايج تحليل‌واريانس‌چند‌متغيري مشخص گرديد، ميزان زيست‌پذيري‌شهري در انواع بافت‌هاي شهر تبريز متفاوت است؛ به‌طوريكه ميزان زيست‌پذيري در بافت‌قديم به دليل كسب ميانگين رتبه بيشتر در ابعاد خدمات‌و‌زيرساخت‌هاي‌شهري، اجتماع‌شهري، تاريخ‌شهري، اقتصادشهري و مديريت‌شهري بيشتر از بافت جديد بوده است. همچنين مشخص گرديد بعد مديريتشهري و اجتماع‌شهري در بافت‌قديم (بيشتر) و بعد محيط‌شهري در بافت‌جديد (بيشتر) تفاوت معنا داري داشته است.