اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر كاهش علائم كمبود توجه/ بيش‌فعالي و انديشه پردازي خودكشي در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي

مقدمه: اختلال بيش‌فعالي-نقص توجه به معني اختلالات رفتاري مي‌باشد كه از زمان كودكي آغاز مي‌شود و اگر از راه‌هاي درماني مناسب استفاده نشود، تا نوجواني و حتي ميانسالي ادامه مي‌يابد. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر كاهش علائم كمبود توجه/بيش‌فعالي و انديشه‌پردازي خودكشي در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي بود. روش كار: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش فعالي شهر تهران در سال 1398 بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 30 نفر از آنان انتخاب و به صورت تصادفي در گروه آزمايشي و كنترل (هرگروه15نفر) قرار گرفتند. گروه‌ آزمايشي تحت رفتار درماني ديالكتيكي ( 12جلسه60 دقيقه‌اي) قرار گرفتند؛ اما گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله اي دريافت نكردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي علائم كمبود توجه/بيش‌فعالي كانرز، ارهاد و اسپارو (1999) و انديشه‌پردازي خودكشي بك و استير (1987) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: ميانگين سني نمونه‌ها 12/4 ± 13/16 سال بود. نتايج پژوهش نشان داد كه رفتار درماني ديالكتيكي بر كاهش علائم كمبود توجه/بيش‌فعالي و انديشه‌پردازي خودكشي نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي اثربخش بود. نتيجه‌گيري: باتوجه به نتايج به دست آمده، مي‌توان از اين درمان در جهت كاهش علائم كمبود توجه/بيش‌فعالي و انديشه‌پردازي خودكشي نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي بهره برد و از اين راه به كاهش تنش در افراد بيش‌فعال كمك نمود.