نقش واسطه اي هويت اخلاقي در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و شادكامي

هدف اين پژوهش، تعيين نقش واسطه اي هويت اخلاقي (با دو بعد درونيسازي و نمادسازي) در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده (با دو الگوي گفتوشنود و همنوايي) و شادكامي بود. شركت كنندگان 308 نفر از دانشجويان كارشناسي دانشگاه شيراز (125 زن و 183 مرد) بودند كه با روش خوشه اي تصادفي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه بازنگري شده الگوهاي ارتباطي خانواده (كوئرنر و فيتزپاتريك، 2002ب)، مقياس هويت اخلاقي (آكينو و ريد، 2002) و پرسشنامه شادكامي آكسفورد (آرگيل، 2001) استفاده شد. يافته ها نشان داد كه جهت گيري همنوايي بهصورت منفي معنادار و جهت گيري گفتوشنود به طور مثبت معنادار شادكامي را پيش بيني ميكنند و بعد نمادسازي هويت اخلاقي به صورت مثبت معنادار پيشبين شادكامي است. همچنين از بين دو بعد هويت اخلاقي، فقط بعد نمادسازي اخلاقي با برقراري رابطه مثبت بين دو متغير الگوهاي ارتباطي خانواده و شادكامي، نقش واسطه اي داشت. جهت گيري گفت وشنود نيز به صورت غيرمستقيم با واسطه گري نمادسازي هويت اخلاقي، پيشبيني كننده مثبت معنادار شادكامي بود. بر اساس يافته هاي اين پژوهش ميتوان نتيجه گرفتكه افزايش جهت گيري گفت وشنود خانواده منجر به نمادسازي هويت اخلاقي و شادكامي بيشتر فرزندان ميشود.