طراحي برنامه تعميم مهارت هاي اجتماعي در نوجوانان داراي درخودماندگي با كنش وري بالا: كاربرد مدل شناختي پردازش اطلاعات اجتماعي

هدف اين پژوهش، تدوين و تعيين اثربخشي برنامه‎اي مبتني بر مدل پردازش اطلاعات بر مهارت‎هاي اجتماعي افراد داراي درخودماندگي با كنش‎وري بالا بود. اين پژوهش از نوع شبه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون‌ـ پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه و جامعه آن شامل همه نوجوانان داراي درخودماندگي با كنش‎وري بالا در شهر سيرجان بود كه از بين افراد مراجعه‌كننده به مركز اتيسم مهرك، ابتدا 12 نفر به‌صورت هدفمند انتخاب و سپس به‌صورت تصادفي به دو گروه آزمايش (6n=) و گواه (6n=) تقسيم شدند. در مرحله پيش‌آزمون، مقياس درجه‌بندي مهارت‌هاي اجتماعي گرشام و اليوت‌ـ نسخه والد و معلم (1990) و نيز مصاحبه نيمه‌ساختاريافته با والدين و نوجوان روي گروه نمونه اجرا شد. برنامه آموزشي طي 12 جلسه دوساعته به‌صورت هفته‌اي دو بار روي گروه آزمايش اجرا شد و گروه گواه آموزشي دريافت نكرد. 60 روز پس از پايان جلسه‌ها، گروه‌ها به لحاظ وضعيت مهارت‌هاي اجتماعي بار ديگر ارزيابي شدند تا ماندگاري نتايج، مورد بررسي قرار گيرد. نتايج نشان داد، آموزش مهارت‎هاي اجتماعي برمبناي اين مدل به بهبود، تعميم (مصاحبه با والدين و نوجوان) و ماندگاري مهارت‎هاي اجتماعي منجر شده است. بنابراين آموزش مهارت‎هاي اجتماعي متكي بر اصول مدل پردازش اطلاعات اجتماعي باعث بهبود، تعميم و ماندگاري مهارت‎هاي اجتماعي در نوجوانان درخودمانده مي‎شود.