تاثيرآموزش شفقت به‌خود بر اميدواري و باورهاي غيرمنطقي مادران كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري

پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثيرآموزش شفقت به‌خود بر اميدواري و باورهاي غيرمنطقي مادران كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري سبزوار انجام شد. روش اين پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون باگروه گواه بود. جامعة آماري اين پژوهش شامل تمامي مادران كودكان 6 تا 12 ساله مبتلا به‌ناتواني يادگيري سبزوار در سال تحصيلي 98-1397 بود. بدين منظور تعداد 40 مادر كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري بر حسب شرايط ورود به پژوهش به‌عنوان نمونه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش(20نفر) وگواه (20نفر) جايگزين شدند. پس از انجام پيش‌آزمون به كمك پرسشنامه‌هاي اميدواري و باورهاي غيرمنطقي، گروه آزمايشي ده جلسه (هرهفته يك جلسه) 75دقيقه‌اي برنامة آموزش شفقت به‌خود را دريافت كرد. درحالي كه گروه گواه هيچ برنامة مداخله‌اي دريافت نكرد. پس از پايان دورة آموزشي از هر دو گروه پس‌آزمون به‌عمل آمد و داده‌هاي به‌دست آمده با استفاده از روش‌هاي آمارتوصيفي (ميانگين، انحراف استاندارد) و استنباطي (تحليل كواريانس چند متغيره) باكمك نرم افزار (spss ويراست 23) تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه آموزش شفقت به‌خود سبب افزايش اميدواري و كاهش باورهاي غير منطقي در مادران كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري سبزوار شده است. بنابراين، آموزش شفقت به‌خود بك برنامة مداخله‌اي موثر براي كمك به مادران كودكان داراي ناتواني يادگيري است.