مسند مهارگري، نشانه‌هاي مرضي و باورهاي خرافي

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه‌ي مسندمهارگري و نشانه‌هاي مرضي با باورهاي خرافي بود. طرح پژوهشي، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ي آماري شامل كليه‌ي زنان عضو در سراي محله ‌هاي تهران بود كه به روش خوشه اي و در دسترس، ۲۲۰ نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. مقياس دروني بودن، افراد قدرتمند و شانس (لونسون، ۱۹۸۱)، فهرست نشانه‌ هاي اختلال ‌هاي رواني (دروگاتيس، ريكلز و راك، ۱۹۷۶) و اندازه‌ي بازخوردهاي مرتبط با باورهاي خرافي (آكار، ۲۰۱۴) استفاده شد. داده‌ ها به لحاظ توصيفي و استنباطي تحليل شد. يافته‌ ها بيانگر آن بود كه باورهاي خرافي با زيرمقياس دروني بودن از مسندمهارگري رابطه‌ي معنادار ندارد. بين باورهاي خرافي و مسندمهارگري بيروني با زيرمقياس‌هاي وابسته به شانس بودن و وابسته به افراد قدرتمند بودن، رابطه‌ي مستقيم معناداري وجود دارد و همچنين زيرمقياس وابسته به شانس بودن به‌تنهايي توان تبيين 3 درصد از واريانس باورهاي خرافي را به‌صورت مثبت دارد. بين باورهاي خرافي با تمام ابعاد نشانه‌هاي مرضي رابطه‌ي مستقيم و معنادار وجود دارد و نشانه‌هاي مرضي 15 درصد از واريانس باورهاي خرافي را تبيين مي‌كند. همچنين نشانه‌هاي افسردگي به‌تنهايي توانايي تبيين 3 درصد از واريانس باورهاي خرافي را به‌صورت مثبت دارد.