مقايسه مدل رگرسيون فازي امكاني و رگرسيون كمترين مربعات فازي در پيش‌بيني تراز سطح ايستابي آبخوان دشت نيشابور

آب‌هاي زيرزميني به عنوان مهم‌ترين منبع توليد آب شيرين دشت نيشابور، با كسري مخزني حدود 200 ميليون مترمكعب مواجه است. ازاين‌رو در پژوهش حاضر كارايي روش هاي رگرسيون فازي امكاني و رگرسيون كمترين مربعات فازي در پيش‌بيني تراز سطح ايستابي آبخوان دشت نيشابور بررسي گرديد. با استفاده از اطلاعات 57 چاه مشاهده اي از سال 1357 تا 1387 و اعمال پارامترهاي بارش، تراز سطح ايستابي و تخليه با تأخير زماني يك و دوماهه به‌عنوان ورودي، مدل ها مورد آزمون قرار گرفت، نتايج نشان داد به دليلوجود نوساناتسطحآبدرماه‌هايمختلف،  بيشترين ضريب تبيين و كمترين مقادير آماره هاي ميانگين مطلق خطا و جذر مربعات خطا براي هر دو مدل در ماه هاي بهار و بالاترين دقت در ماه خرداد با R2 و RMSEبه ترتيب 0.93 و 6.05 براي مدل رگرسيون امكاني فازي بود. بر اساس شاخص هاي اعتبارسنجي، مدل رگرسيون امكاني فازي به‌مراتب نتايج دقيق‌تري در برآورد تراز سطح ايستابي آبخوان نيشابور نشان داد.