بررسي روابط برمكيان با امام كاظم (عليه السلام) و خاندانش

خاندان برمك از ابتداي به قدرت رسيدن عباسيان، عملاً ادارۀ سرزمين هاي پهناور خلافت اسلامي را در دست گرفتند. يحيي برمكي و پسرانش در 17 سال نخست خلافت هارون الرشيد، از نفوذ و قدرت نامحدودي برخوردار شدند. مصادف شدن اين دوران با امامت حضرت موسي كاظم(ع) رهبر شيعيان اماميه، موجب شد تا دستگاه خلافت بارها با بهانه هاي مختلف، آن حضرت و بسياري از خاندان و بستگان ايشان را اذيت و آزار كند و حتي به شهادت برساند. چگونگي ارتباط ايشان و رفتار اين خاندان ايراني با امام و خاندانش در منابع نقل شده است؛ اما در اين خصوص ابهام و گاه ترديد و تناقض هايي وجود دارد كه نيازمند بررسي جامع و دقيق است. اين پژوهش به شيوۀ توصيفي تحليلي و با نقل و بررسي اين گزارش ها تلاش دارد برخي حقايق مربوط را آشكار سازد. ارادت ديرينۀ ايرانيان به خاندان پيامبر(ص)، همچنين ايراني بودن برمكيان اهميت اين مطالعه را در كنار ضرورت آشكارسازي حقايق تاريخي دوچندان مي كند. يافته‌هاي اين پژوهش بيانگر اين واقعيت است كه خاندان برمكي به‌رغم وابستگي كامل به خلافت عباسي و به كارگيري توان مديريتي خود براي بقاي آن در مواجهه با امام كاظم(ع) روش يكساني نداشتند. برخي از آنان تحت هيچ شرايطي مايل نبودند در ريختن خون آن حضرت مشاركت كنند در حالي كه برخي ديگر براي رضايت خليفه به اين كار نيز اقدام كردند؛ همچنين بر خلاف تعدادي از گزارش‌ها مبني بر گرايش آن‌ها به تشيع و امام هيچ گونه گزارش تاييد شده‌اي در تاييد اين فرضيه موجود نيست.