تحليل عوامل مؤثر بر توسعه گردشگري بافت‌هاي باارزش تاريخي مطالعه موردي: منطقه 12 تهران

بافت‌هاي باارزش تاريخي از مهم‌ترين بخش‌هاي شهري محسوب مي‌شوند كه نقش كليدي در هويت يك شهر دارند. به‌علاوه داراي كاركردهاي بالقوه اقتصادي و اجتماعي نيز مي‌باشند. امروزه، به دليل رشد سريع شهرنشيني و تغيير كاربري شهرها، اين بافت‌ها دچار افول شده‌اند. در اين راستا رويكرد گردشگري به‌ويژه گردشگري تاريخي، يكي از رويكردهاي مؤثر در جهت حفظ و احياء بافت‌هاي باارزش تاريخي مي‌باشد. بر همين اساس، هدف پژوهش حاضر شناسايي عوامل اصلي مؤثر بر توسعه گردشگري بافت‌هاي تاريخي و سپس تحليل ميزان تأثير هر يك از عوامل بر توسعه گردشگري بافت باارزش تاريخي منطقه 12 تهران مي‌باشد. روش تحقيق پژوهش توصيفي – تحليلي است و براي شناسايي عوامل اصلي ادبيات پژوهش و مباني نظري موردبررسي قرار گرفت. در نهايت معيارهاي اصلي مطابق با نظرات صاحب‌نظران امر استخراج گرديد. جامعه آماري پژوهش شامل كارشناسان و متخصصان گردشگري و برنامه‌ريزي شهري با توجه به زمينه تخصصي تحقيق است كه با استفاده از نرم‌افزار Sample Power اقدام به برآورد حجم نمونه آماري گرديد. سپس براي تحليل ميزان تأثير هركدام از عوامل شناسايي‌شده از نرم‌افزار Smart PLS بهره گرفته شد. در نهايت يافته‌هاي تحقيق نشان‌دهنده آن است كه عوامل امنيت، مديريت منابع مالي و انساني و تسهيلات رفاهي به ترتيب بيشترين تأثير را در زمينه توسعه گردشگري بافت باارزش تاريخي منطقه 12 دارا هستند. نكته حائز اهميتي كه در يافته‌ها به چشم مي‌خورد جاي‌گيري عامل امنيت در رتبه اول و مهم‌ترين عامل در زمينه موفقيت توسعه گردشگري منطقه است. همچنين عامل تصوير ذهني در رتبه چهارم و بالاتر از عواملي همچون كيفيت جاذبه‌ها و دسترسي قرار دارد كه خود دلالت بر اهميت ادراكات و برداشت ذهني از مقصد دارد.