گستره اجتماعي دين و قلمرو سكولاريسم در دانشگاه: مطالعه موردي دانشجويان ورودي‌هاي 84-90 دانشگاه صنعتي شريف

مقاله حاضر با عبور از رويكرد «سنجش دين داري» در جامعه شناسي دين تلاش مي كند تا با اخذ مفهوم اصلي مورد مطالعه خود يعني «گستره اجتماعي دين» از مفاهيم و مباحث «مطالعات سكولارشدن» و «كلام جديد»، ضعف مبنايي مطالعات سنجش دين داري را براي توضيح جايگاه دين در فرهنگ كنوني ايران جبران كند و با كاربست روش پيمايشي و با تدوين پرسشنامه اي مستخرج از اين چارچوب نظري و اجراي آن در ميان جمعيت نمونه يكي از دانشگاه هاي مادر كشور (ورودي هاي 84-90) توصيفي از قرايت ديني و نگرش به دين در ميان دانشجويان ارايه دهد. نتيجه كلي تحقيق حكايت از آن دارد كه به صورت ميانگين 44 درصد دانشجويان گرايش به عدم مداخله دين در حوزه عمومي دارند (سكولاريسم) كه در مقابل 27 درصدي قرار مي گيرند كه گستره اجتماعي حداكثري براي دين قايل اند و در ميانه آنها 29 درصد دانشجويان قرار مي گيرند كه موضع مشخصي در دوگانه سكولاريست بنيادگرا نيافته اند. در نهايت با توجه به توصيفي بودن تحقيق و فقدان آمار پيشين جهت استنتاج هاي روندپژوهانه، تحليل كلي نشان مي دهد كه جمعيت 30 درصدي بنيادگرايان را بايد از ثمرات درخشان انقلاب اسلامي در نسل جديد دهه هشتاد شمسي به شمار آورد.