نقش ميانجي تاب آوري در رابطه بين مثبت‌ نگري و بهزيستي‌ذهني بيماران ديابتي

Mediating Role of Resilience in the Relationship between Positive thinking and subjective well-being of diabetic patients

بيماري‌هاي مزمن از جمله ديابت در كوتاه‌مدت با كاهش استقلال و تعامل فرد، بهزيستي ذهني او را مختل نموده و مشكلاتي را به وجود مي‌آورند. به نظر مي‌رسد مثبت‌نگري در كمك به اين بيماران، نقش مؤثري را داشته باشد. در اين راستا، مطالعه‌ي حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي تاب‌آوري در رابطه‌ي بين مثبت‌نگري و بهزيستي‌ذهني بيماران ديابتي شهرستان بناب انجام گرفت. اين مطالعه، توصيفي از نوع همبستگي به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه‌ي آماري، كليه‌ي اعضاي فعال انجمن ديابت شهرستان بناب در سال 1397بودند. از اين جامعه، 500 نفر با نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. داده‌ها به وسيله‌ي پرسشنامه‌ي ويژگي‌هاي روان‌شناسي مثبت‌نگر رشيد (2008)، مقياس تاب‌آوري كونور و ديويدسون (2003) و پرسشنامه‌ي بهزيستي ذهني وارويك ادينبورگ (2007) جمع‌آوري شدند و با استفاده از نرم افزار SPSS-v25 و LISREL-v8/8 با مدل‌سازي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج نشان‌داد كه مسيرهاي مستقيم از مثبت‌نگري به بهزيستي‌ذهني (05/0>p 27/0=β)، مثبت‌نگري به تاب‌آوري (01/0>p 83/0=β) و تاب‌آوري به بهزيستي‌ذهني (01/0>p 80/0=β)، از نظر آماري معني‌دار بود. همچنين مثبت‌نگري به طور غيرمستقيم از طريق تاب‌آوري نيز بر بهزيستي‌ذهني تأثيرمثبت و معنادار داشت (01/0>p 66/0=β). اگرچه به خاطر محدوديت‌ ها بايد جانب احتياط را نگه داشت، ولي به نظر مي‌رسد توجه به مدل مثبت‌نگري، در برنامه درماني و مشاوره‌اي بيماران ديابتي مفيد باشد.

In the short term, chronic diseases such as diabetes by reducing a person's independence and interaction impair his subjective well-being and cause problems. Positive thinking seems to play an important role in helping these patients. In this regard, the present study conducted to determine the mediating role of resilience in the relationship between Positive thinking and subjective well-being of diabetic patients in Bonab County. This study was a descriptive correlational study using structural equation modeling. The statistical population was all active members of Bonab Diabetes Association in 1397. From this population, 500 people selected by simple random sampling. Data collected with the Rashid Positive Psychotherapy Inventory (2008), the Connor-Davidson Resilience Scale (2003) and the Warwick Edinburgh Subjective Well-being Questionnaire (2007) and were analyzed using SPSS-v25 and LISREL-v8.8 software by structural equation modeling. The results showed that the direct paths from Positive thinking to Subjective well-being (β=0.27, p < 0.05), Positive thinking to resilience (β=0.83, p < 0.01) and resilience to Subjective well-being (β=0.80, p < 0.01) were statistically significant. Indirectly through resilience, Positive thinking also had a positive and significant effect on Subjective well-being (β=0.83, p < 0.01).Due to limitations most be caution exercised, however it seems useful to pay attention to the Positive thinking model in the treatment plan and counseling of diabetic patients.