مباني فقهي مسئوليت ناشي از فوت فرصت

تفويت فرصت را مي‌توان عبارتي ناآشنا براي حقوق داخلي ناميد، عبارتي كه چند سالي است قدري راجع به آن صحبت و پژوهش شده است، لكن با اقبال چنداني در تدوين قوانين همراه نبوده است. چه تفويت فرصت را ايجاد مانع در راستاي برخورداري فرد از يك موقعيت خاص، بدانيم چه آن‌را مانعي جهت اجتناب از ورود ضرر به اشخاص، ماهيت آن‌چه سوخت شده يك چيز است و قطعاً براي يك سيستم حقوقي كامل تفويت چنين فرصت‌هايي قابل اغماض نمي‌باشد، لكن با بررسي دقيق فقهي ميتوان مواردي را مشاهده نمود كه فقها هر چند نه به صراحت، لكن بهگونهاي متعرض بحث تفويت فرصت گرديدهاند و آن را نوعي ضرر تلقي نمودهاند. بنابراين ميتوان مباني تقنين در راستاي مسئوليت تفويت فرصت در فقه را مشاهده نمود و در اين راستا گام برداشت.

The opportunity loss can be called an anonymous phrase for domestic law, a phrase that has been talked about and researched a few years, but it has not been so fortunate enough in the formulation of rules.
Whether we know the opportunity as an obstacle creation besides privilege of a person from a special occasion or an obstacle for detriment avoidance entrance to people, its write off nature is one thing and certainly supporting for a complete legal system is not venial.
However, it can be seen from Jurisprudential detailed study that in some cases the jurists although not explicitly, but in a way have turned against opportunity loss issue and considered it a kind of disadvantage.
Therefore, it is possible to observe the principles of law in relation to the responsibility of the opportunity loss in jurisprudence and proceeded to this direction.