ادله عقلي و نقلي تعيين ملاك مسافت شرعي در فقه اماميه

حدّ تقصير در «نماز مسافر»، از احكامي است كه معلَّل به دوشاخص شده است؛ به طوري‌كه برخي روايات « مَسِيرَةُ يَوْم ٍ» و برخي ديگر «ثمانيةُ فراسخ» يا «بَريدان» را ملاك «قصر صلاة» عنوان مي كنند. حال مسأله اين است كه كدام ملاك به عنوان ملاك اصلي و كداميك صرفا براي تبيين و تطبيق شاخص اصلي بيان گرديده است؟ در اين نوشتار با استعانت از مباني كلامي، كليت و شمول احكام در دين خاتم و تشريع احكام بر اساس توان نوع مردم و با اتكا بر روايات «مَسِيرَةُ يَوْم» ٍو تعليل دسته ديگري از ادله نقلي بر اينكه علت قصر صلاة، مشقت و سختي آن مي باشد؛ به اين نتيجه رسيديم كه ملاك اصلي حد تقصير صلاة از نظر شارع، پيمودن يك روز راه است كه در زمان ما 850 كيلومتر مي باشد.

The limit of fault in the "prayer of the traveler" is one of the precepts in which the problem is divided, so that some narratives refer to the "Yaman path" and some others as "Thyman-e-Farsakh" or "Bereid@n" as the criterion of "Qasr Salat". Now, what is the criterion as the main criterion and which is simply explained and adapted to the main index? In this article, through the use of theological foundations, the totality and inclusion of the sentences in the religion of the khatam and the decree of the judgments based on the power of the people and based on the traditions of "Yum" path and the definition of a different category of evidence, the reason for the Palace of Salat, its hardship and difficulty We conclude that the main criterion for the fault of the Sala'ah is for Shar'e, one day's journey, which in our time is 850 km.