اثربخشي آموزش در چگونگي مواجهه با بحران‌هاي زيست‌محيطي با رويكرد كالبدي (مطالعه موردي: كارشناسان شهرداري)

The Effectiveness of Education in How to Deal with Environmental Crises with a Physical Approach (Case Study: Municipal Experts)

بحران‌هاي طبيعي كه بدنبال يك سانحه طبيعي مي‌تواند بوجود آيد قادر است با تلفات جاني و خسارات مالي و زيست‌محيطي شديدي همراه باشد. لذا ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از داﻧﺶ، ﻋﻘﻞ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌رﯾﺰي و ﺑﻮﯾﮋه ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ داﻧﺶ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان ﻣﯽﺗﻮان ﺧﺴﺎرتﻫﺎي اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ را به ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻤﮑﻦ رﺳﺎﻧﺪ. براي بهره-‌ گيري از دانش مديريت بحران، نقش آموزش براي شناسايي مسائل زيست‌محيطي و پي‌بردن به راه حل‌هاي مناسب براي آنها، بسيار پررنگ بوده و براي دستيابي به پيشرفت پايدار و افزايش ظرفيت افراد، در پوشش‌دهي اين مسائل بسيار مؤثر است. هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش در چگونگي مواجهه با بحران‌هاي زيست‌محيطي است، كه از نظر هدف كاربردي و روش نيمه‌تجربي با رويكرد پيمايشي است. جامعه آماري كارشناسان سازمان مديريت بحران شهرداري تهران است. براي بدست آوردن يافته‌هاي پژوهش از آزمون كولموگروف-اسميرنوف، شاپيرو– ويلك و آزمون t استفاده شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد آموزش در كليه مراحل مديريت بحران، با پيشگيري، آمادگي، مقابله و بازسازي در ارتقاء دانش و مهارت‌آموزي رابطه معناداري دارد. بنابراين، يافته‌ها بر اين واقعيت دلالت دارد كه بكارگيري مناسب‌ترين شيوه آموزشي جهت تغيير رفتار نيروي انساني در ارتقاء سطح دانش، آگاهي و مهارت‌آموزي آنان درباره خطرات و عوامل بالقوه آسيب‌رسان محيط‌زيست به عنوان عامل كليدي در تحقق مقابله با بحران‌هاي محيط‌زيستي است.

Natural crises that can occur following a natural disaster can lead to casualties and severe financial and environmental damage. Therefore, utilizing knowledge, reason and planning, and especially by relying on the knowledge of crisis management, can minimize potential damage. To use the knowledge of crisis management, the role of education is very important to identify environmental issues and to find appropriate solutions to them. The role of education is very effective in covering these issues in order to achieve sustainable progress and increase the capacity of individuals. The purpose of the present study is to investigate the effectiveness of education in how to deal with environmental crises, which is applied in terms of purpose and quasi-experimental with a survey approach in terms of method. The statistical population is the experts of Tehran Municipality Crisis Management Organization. Kolmogorov-Smirnov, Shapiro-Wilk and t-tests were used to obtain the research findings. The results show that education in all stages of crisis management has a significant relationship with prevention, preparedness, coping and reconstruction in promoting knowledge and skills training. Therefore, the findings indicate that the use of the most appropriate training method to change the behavior of human resources in improving their knowledge, awareness and skills about the dangers and potential causes of environmental damage is a key factor in dealing with environmental crises.