بررسي مدل روابط ساختاري بين حمايت اجتماعي و رضايت از زندگي با ميانجي گري عزت نفس، احساس تنهايي و خودكنترلي در افراد وابسته به مواد مخدر

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي مدل روابط ساختاري بين حمايت اجتماعي و رضايت از زندگي با ميانجي گري عزت نفس، احساس تنهايي و خودكنترلي در افراد وابسته به مواد مخدر شهرستان لار انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصيفي - همبستگي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل همه افراد مصرف كننده مواد مراجعه كننده به ۱۵ مركز ترك اعتياد شهر لار بود. از اين ميان، تعداد 222 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت كنندگان به صورت انفرادي پرسش نامه رضايت از زندگي، پرسش نامه عزت نفس، پرسش نامه حمايت اجتماعي، پرسش نامه احساس تنهايي و پرسش نامه خودكنترلي را تكميل كردند. داده ها با روش هاي همبستگي پيرسون و مدل سازي معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه عزت نفس، احساس تنهايي و خودكنترلي در رابطه بين حمايت اجتماعي و رضايت از زندگي در افراد وابسته به مواد مخدر داراي نقش ميانجي بودند. نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه، برنامه هاي درماني مي توانند با هدف قرار دادن افزايش حمايت اجتماعي، عزت نفس و خودكنترلي و كاهش احساس تنهايي موجب افزايش رضايت از زندگي در افراد وابسته به مواد شوند و زمينه را براي ترك مصرف مواد مخدر در آن ها فراهم آورند.