نتايج برداشتن تيغه استخواني ايجاد شده درغضروف رشد اندام تحتاني

Results of Lower Extremity Physeal Bar Resection

اهداف: هدف ما دراين مقاله تعيين ميزان شيوع و بروز بيماري، گسترش آن و عوامل پيش‌آگهي جهت ازسرگيري رشد در غضروف رشد، پس از برداشتن ناحيه بسته شده غضروف رشد (تيغه استخواني) اندام تحتاني است. روش‌ها: ما به صورت گذشته‌نگر،پرونده تمام بيماران تحت درمان برداشتن ناحيه بسته شده غضروف رشد (تيغه استخواني) اندام تحتاني را كه بين سال‌هاي 1981 تا 2017 انجام شده است بررسي كرديم. تمام تصاوير راديوگرافي قبل از عمل تا زمان قطع رشد در غضروف رشد بيمار، جراحي بعدي يا بلوغ اسكلتي را نيز در نظر داشتيم و بازنگري و بررسي كرديم. نتايج: 89 بيمار معيارهاي ورود به مطالعه را داشتند كه در آنها 26 مورد استخوان ديستال فمور، 49 مورد استخوان پروگزيمال تيبيا (شامل 40 مورد بلانت نوزادي) و 14 مورد ديستال تيبيا ثبت شده بود. بعد از جراحي برداشتن نوار استخواني غضروف رشد، 37 مورد (41%) حداقل دو سال از رشد نرمال برخوردار بودند («موفقيت‌آميز»)، 13 مورد (15%) كمتر از دو سال رشد داشتند («نسبتا موفقيت آميز») و 39 مورد (44%) رشدي نشان ندادند («ناموفق»). 56% از گروه‌هاي «موفق» و گروه «بهبود جزئي» در مقايسه با 100% از گروه «شكست خورده» نياز به جراحي‌هاي بعدي داشتند. استفاده از متيل متاكريلات (كرانيوپلاست TM) به عنوان ماده جايگزين، نسبت به چربي به دست آمده از بدن شخص، برتري داشت (01/0p <). نوع آناتوميك تيغه استخواني (محيطي، مركزي، خطي)، غضروف رشد آسيب‌ديده، سن بيمار و علت آن، تأثيري درپيش‌آگهي نداشتند. نتيجه‌گيري: تقريباً 40% از بيماران پس از برداشتن تيغه استخواني غضروف رشد جزئي (partial)، از سرگيري مفيد رشد را نشان دادند. به استثناي ماده جايگزين، ساير متغيرها، تأثيري درپيش‌آگهي نداشتند. اين نتايج بايد هنگام تعيين ضروري بودن عمل جراحي برداشتن تيغه استخواني غضروف رشد در هر كدام از بيماران در نظر گرفته شود. بازسازي تصويربرداري پيشرفته سه‌بعدي قبل از عمل، تأييد عكس راديوگرافي تهيه شده از برداشتن كامل تيغه استخواني غضروف رشد، استفاده از نشانگرها براي تشخيص و پي‌گيري رشد استخوان و انجام راديوگرافي دوره‌اي تا زمان قطع رشد يا بلوغ بايد در يك برنامه درماني استاندارد گنجانده شود. سطح شاهد: سطح 3

PURPOSE: We sought to determine the incidence, extent, and prognostic factors for physeal growth resumption after partial physeal bar resection. METHODS: We performed a retrospective chart review of all patients treated between 1981-2017 by lower extremity physeal bar resection. All radiographic images were reviewed from preoperatively until cessation of affected physeal growth, subsequent surgery, or skeletal maturity. RESULTS: Eighty-nine patients met inclusion criteria (26 distal femora, 49 proximal tibiae (including 40 infantile Blount patients), 14 distal tibiae). Thirty-seven (42%) had at least two years’ normal growth (defined as “successful”), 13 (15%) showed less than two years’ growth (“partial”), and 39 (44%) had no growth (“failure”) after resection surgery. 56% of the “successful” and “partial” groups required subsequent surgery compared to 100% of the “failure” group. The use of methylmethacrylate (CranioplasticTM) as interpositional material was superior to autologous fat (p <0.01). Anatomic type of bar (peripheral, central, linear), physis affected, patient age, and etiology were not prognostic. CONCLUSIONS: Approximately 40% of patients demonstrated useful resumption of growth after partial physeal bar resection. With the exception of interpositional material, other demographic variables were not prognostic. These results should be considered when determining whether physeal bar resection surgery is warranted in individual patients. Advanced 3-D imaging reconstruction preoperatively, imaging confirmation of complete bar resection, markers to detect and monitor growth, and periodic radiographic follow up until cessation of growth or maturity should be incorporated in a standardized treatment regimen. LEVEL OF EVIDENCE: Level 3 KEY WORDS: Physeal Arrest, Physeal Bar, Bony Bridge, Physiolysis, Epiphysiolysis