پژوهشي دربارۀ جعل در نسخ خطيِ ايران با تأكيد ويژه بر نسخ مصوّر

در دهه ‌هاي آغازين قرن بيستم كه نقطۀ اوج خروج اشياء عتيقه از ايران بود، جعل آثار هنري به پديده ‌اي شايع تبديل شد. يكي از رايج‌ ترين اشياء مورد توجه جعاّلان، نسخ خطي مصوّر بودند چراكه قيمت ‌هاي بالاتري داشتند. البته جعل در نسخ خطي در دوره‌ هاي تاريخي هم سابقه داشته كه ماهيت آن با دورۀ مدرن متفاوت است. مهم‌ ترين تفاوت جعل در دوران مدرن با سده ‌هاي پيشين در اين است كه جَعَّال در عصر مدرن به دنبال فريب مشتريان بوده و تلاش مي ‌كرده است كه اثري از هويت خود به‌جا نگذارد و كار خود را به‌گونه‌ اي انجام مي ‌داده است كه از نظر سبك‌شناسي متعلق به دورۀ تاريخي خاصي به نظر برسد. اين نوشتار با دسته‌ بندي انواع جعل در نسخ خطي مصوّر به دو گروه «توليد نسخۀ كامل» و «دست‌كاري نسخ قديمي» به پرسش‌ هايي مانند دلايل و چگونگي جعل در دوره ‌هاي تاريخي و عصر مدرن مي‌ پردازد. سپس با تمركز بر دست‌ كاري نسخ قديمي، به شيوه ‌هاي افزودن نقاشي به كتب اشاره مي‌ كند.