اثر اصلاح كننده هاي آلي و معدني بر توزيع شكل هاي كادميم در طول زمان انكوباسيون در يك خاك آهكي

افزودن عناصر سنگين به خاك، باعث تغيير الگوي اصلي توزيع عناصر سنگين در خاك مي شود و توزيع عناصر سنگين در خاك بستگي به نوع عنصر، سطح كاربرد، زمان افزودن عناصر و ويژگي هاي خاك دارد. اين تحقيق جهت بررسي اثر اصلاح كننده هاي آلي و معدني بر توزيع شكل هاي كادميم در طول زمان انكوباسيون در خاك انجام گرديد. تيمارها شامل كاربرد سه سطح (0، 1 و 5 درصد وزني) اصلاح كننده هاي آلي (بيوچار تهيه شده در دماي 640 درجه سلسيوس و بيوچار تهيه شده در دماي 420 درجه سلسيوس)، اصلاح كننده هاي معدني (زئوليت، بنتونيت، ليكا و پوميس) و دو زمان (90 و 180 روز) به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملا تصادفي در سه تكرار بود. در پايان زمان انكوباسيون، توزيع شكل هاي كادميم با روش عصاره گيري دنباله اي تسير تعيين شد. نتايج نشان داد گذشت زمان باعث افزايش كادميم در بخش هاي تبادلي (6.05 درصد)، كربناتي (13.25 درصد) و كاهش كادميم در بخش هاي اكسيد آهن و منگنز (7.41 درصد)، آلي (10.74 درصد) و باقيمانده (2.98 درصد) گرديد كه بيشترين كاهش غلظت كادميم در بخش تبادلي با گذشت زمان از 90 به 180 روز در سطح 5 درصد بنتونيت مشاهد گرديد كه اين كاهش معادل 1.89 درصد بود. همچنين، افزودن اصلاح كننده هاي آلي (بيوچار 640 و بيوچار 420) و اصلاح كننده هاي معدني (پوميس، ليكا، زئوليت و سطح 5 درصد بنتونيت) به خاك، موجب كاهش معني دار غلظت كادميوم در بخش تبادلي نسبت به تيمار شاهد گرديد كه بيشترين كاهش در سطح 5 درصد بيوچار 640 مشاهده گرديد كه در مقايسه با شاهد، كاهشي معادل 41.79 درصد را نشان داد. اصلاح كننده هاي آلي و معدني براي تثبيت كادميم در خاك موثر بودند، اما ظرفيت تثبيت اصلاح كننده هاي آلي (بيوچار 640 و 420) نسبت به اصلاح كننده هاي معدني (پوميس، ليكا، زئوليت و بنتونيت) بيشتر بود. اصلاح كننده هاي آلي به دليل ظرفيت تبادل كاتيوني و كربن آلي بالايي كه نسبت به اصلاح كننده هاي معدني دارند، در تثبيت فلزات موثرتر بودند.