بررسي اثر پليمر پلي‌وينيل‌استات، زغال زيستي اسيدي و هيدروژل سلولز كاه گندم بر ظرفيت نگهداشت آب در خاك شني

بحران خشكسالي، ضرورت صرفه جويي و كاربرد بهينه آب را در بخش كشاورزي بيش از پيش نشان مي دهد. يكي از راهكار هاي استفاده بهينه از منابع آب و حفظ آن كاربرد مواد آلي و جاذب هاي طبيعي و مصنوعي است. هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثر پليمر پلي وينيل استات، زغال زيستي كاه گندم و هيدروژل سلولز كاه گندم بر نگهداشت رطوبت ( در مكش هاي 33، 100، 300، 500 و 1500 كيلوپاسكال)، جرم ويژه ظاهري، پايداري خاكدانه ها و مقدار كربن آلي خاك شني بود. بدين منظور آزمايش فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي در سه تكرار اجرا شد. خاك شني از كانون گرد و غبار جنوب شرق اهواز نمونه برداري شد. فاكتورها شامل (1) نوع اصلاح كننده (پليمر پلي وينيل استات، هيدروژل كاه گندم و زغال زيستي كاه گندم)، (2) غلظت اصلاح كننده (پليمر پلي وينيل استات: پنج و 10 گرم بر ليتر، زغال زيستي و هيدروژل سلولز: يك و سه درصد وزني و (3) زمان (21، 42، 63 و 126 روز) بودند. نتايج نشان داد كه تمام تيمار هاي آزمايشي مقدار نگهداشت رطوبت خاك را در همه ي مكش ها بصورت معني دار (0.01 p) افزايش داد. افزودن مواد اصلاح كننده جرم ويژه ظاهري را كاهش و پايداري خاكدانه و كربن آلي را افزايش داد. كم‌ترين مقدار جرم ويژه ظاهري در تيمار هاي هيدروژل و زغال زيستي در زمان 126 روز و در تيمار پليمر پلي وينيل استات در زمان 21 روز مشاهده شد. بيش‌ترين مقدار كربن آلي و پايداري خاكدانه در تيمار هيدروژل در زمان 126 روز مشاهده شد. در تيمار هيدروژل با گذشت زمان، پايداري خاكدانه و نگهداشت رطوبت افزايش يافت. اما نگهداشت رطوبت تيمار پليمر پلي وينيل استات با گذشت زمان كاهش يافت. بيوپليمر جاذب رطوبت جايگزين مناسبي براي پليمر هاي سوپر جاذب مصنوعي است؛ زيرا علاوه بر افزايش نگهداشت رطوبت و مواد آلي خاك سبب افزايش پايداري خاكدانه ها نيز گرديد.