ارزيابي روشي و كشف انواع مغالطه در نقدهاي وهابيان بر مذهب شيعه

نقد از روش‌هاي مؤثر براي سنجش آراء و انديشه‌‌ها و تشخيص نقاط قوت و ضعف آثار نويسندگان است. با بهره‌‌گيري از اين روش مي‌‌توان سره را از ناسره بازشناخت. در بين روش‌‌هاي نقد، نقد روشي از اولويت فراواني برخوردار است. اين تحقيق به روش توصيفي ـ تحليلي و بر اساس منابع كتابخانه‌اي تدوين شده و بر اين فرضيه استوار است كه وهابيان به ويژه نويسنده كتاب اصول مذهب الشيعة، به دلايلي همانند پيش‌‌فرض‌‌هاي ناصواب، كينه و حسادت، تفاوت فرهنگي، ضعف علمي و... در موارد فراواني مغالطه كرده‌اند. بررسي نشان مي‌‌دهد كتاب اصول مذهب الشيعة، در بررسي مذهب اماميه، به جاي روش علمي از مغالطه‌‌هاي حمله‌ شخصي، دروغ، تعميم نابجا، نقل قول ناقص، تحريف، تفسير نادرست، علت جعلي، ادعاي بداهت، توسل به مرجع كذب، تحريك احساسات و مغالطه تمثيل بهره برده و از روش علمي براي نقد شيعه استفاده نكرده است.