اثربخشي آموزش هوش اخلاقي و معنوي بر حل تعارض با والدين در دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر مقايسۀ اثربخشي آموزش هوش اخلاقي و هوش معنوي بر حل تعارض با والدين، در ميان دانش‌آموزان متوسطه دوم شهر باغ‌ ملك بوده است. طرح پژوهش از نوع آزمايشي پيش‌ آزمون، پس ‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري پژوهش را همۀ دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم شهر باغ ‌ملك در سال تحصيلي 97-1396 تشكيل مي‌ دادند. از ميان آنها 450 نفر به شيوه تصادفي ساده انتخاب شدند، سپس مقياس حل ‌تعارض با والدين اشتراوس (CTS)، روي آنها اجرا شد و از ميان آنها 90 نفر كه تعارض بالايي با والدين داشتند، به روش تصادفي ساده انتخاب و در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل گمارده شدند. هر كدام از گروههاي آزمايش (گروه هوش اخلاقي، گروه هوش معنوي) در هشت جلسه آموزشي شركت كردند و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. در پايان، پس ‌آزمون (CTS) روي گروههاي آزمايش و كنترل انجام گرفت. براي تجزيه و تحليل داده‌ ها، از تحليل كوواريانس چند متغيره و يك متغيره استفاده شد. يافته ‌ها نشان دادند كه اختلاف نمره‌ هاي دو گروه آزمايش كه مداخله دريافت كردند نسبت به گروه كنترل در حل تعارض استدلالي، كلامي و فيزيكي در سطح (0/01 P)، معنا‌دار است، يعني مداخله هوش اخلاقي و معنوي بر شيوه‌هاي حل تعارض دانش‌آموزان با والدين اثربخش بود، اما اختلاف ميانگين نمره‌ هاي دو گروه آزمايشي با يكديگر در حل تعارض استدلالي، كلامي و فيزيكي در سطح (P 0/05) معنادار نبود، يعني اثربخشي هر دو روش بر حل تعارض دانش آموزان با والدين يكسان بود. بنابراين آموزش هوش اخلاقي و معنوي ميتواند موجب افزايش مهارتهاي استدلالي و كاهش پرخاشگريهاي كلامي و فيزيكي فرزندان با والدين شود.