مقايسه رفتارهاي جست‌وجوي بينايي در بسكتباليست هاي ماهر و مبتدي تحت تاثير محدوديت‌هاي زماني

در دهۀ اخير پژوهشگران زيادي به مكانيسم هاي درگير در خبرگي توجه كرده‌اند. آن‌ها به‌دنبال كشف اين مطلب هستند كه چگونه افراد براي كسب مهارت بيشتر با تكاليف پيچيده روبه‌رو مي‌شوند و بر محدوديت‌ها غلبه مي‌كنند؛ بنابراين، پژوهش حاضر با هدف مقايسه رفتارهاي جست‌وجوي بينايي بسكتباليست‌هاي ماهر و مبتدي تحت‌تأثير محدوديت‌هاي زماني انجام شد. شركت‌كنندگان 24 بسكتباليست دختر ماهر و مبتدي با دامنه سني 19 تا 26 سال (ميانگين = 5/22) بودند كه در دو گروه ماهر (12 نفر) و مبتدي (12 نفر) قرار گرفتند. تكليف مدنظر در اين پژوهش، تحت تاثير شرايط محدوديت زماني صفر درصد، 25 درصد و 50 درصد اجرا شد. تكليف شامل 10 شوت يكدست بسكتبال در هريك از شرايط محدوديت زماني بود. رفتارهاي جست‌وجوي بينايي (تعداد و مدت تثبيت‌ها) با استفاده از دستگاه رديابي حركات چشم ثبت شد و براي تحليل نتايج از تحليل واريانس (دو گروه در سه نوع آزمون) استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين تعداد تثبيت ها(F(1,22)=5.75, P=0.02) و مدت تثبيت‌ها (F(1,22)=11.02, P=0.003)در افراد ماهر و مبتدي با و بدون محدوديت زماني تفاوت معناداري وجود داشت. براساس نتايج اين پژوهش، رفتارهاي جست‌وجوي بينايي مي‌توانند يكي از عوامل متمايزكننده در افراد با سطوح مهارتي متفاوت باشد كه توجه به آن‌ها مي‌تواند به افزايش خبرگي در ورزش كمك كند.