نقش پيش‌بيني‌كننده سرمايه‌ اجتماعي در سلامت اجتماعي كاركنان (مورد مطالعه: اداره‌هاي پست استان خراسان جنوبي)

وجود سرمايه ‌اجتماعي، حافظ سلامتي است. افرادي كه در شبكه‌اي از حمايت، اعتماد عمومي، اطلاعات و هنجارها زندگي مي‌كنند، منابعي در اختيار دارند كه بر سلامت آن‌ها اثر مي‌گذارد. هدف اين مطالعه نقش سرمايه‌ اجتماعي در پيش‌بيني سلامت‌ اجتماعي است كه از ديدگاه فوكوياما (سرمايه ‌اجتماعي) و ديدگاه كييز (سلامت ‌اجتماعي) به ‌عنوان مبناي نظري استفاده شده است. رويكرد اين پژوهش كمّي محور و از نوع پيمايش (توصيفي همبستگي) است. جامعه آماري و حجم نمونه، كليه كاركنان ادارات پست خراسان‌جنوبي هستند كه به ‌صورت تمام شماري، براي حجم نمونه انتخاب شده اند. ابزار جمع‌آوري يافته ها پرسش نامه‌هاي استانداردشده سرمايه‌ اجتماعي ناهاپيت و گوشال (1998) و سلامت ‌اجتماعي كييز (1998) است. ضريب آلفاي كرونباخ، به ترتيب براي سرمايه اجتماعي و سلامت اجتماعي برابر با 0.952 و 0.646 به دست آمده است. تحليل ها با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS ويراست 22 و نرم‌ افزار آموس (AMOS) ويراست 24 انجام شده اند. يافته هاي آمار توصيفي حاكي از آن است كه از نظر پاسخگويان، ميانگين متغيرهاي سلامت اجتماعي (54.2%) و سرمايه اجتماعي (50.8%) متوسط به دست آمده است. بر اساس فرضيه ها بين سرمايه اجتماعي و ابعاد آن (ساختاري، شناختي و ارتباطي)، جهت تحقق و تقويت سلامت اجتماعي، رابطه مثبت و معني‌داري وجود داشته است (0.01 p). بر اساس نتايج بتاي مدل رگرسيوني مؤلفه هاي ارزش ها، همكاري، روابط، شبكه ها، اعتماد و تعهد، به ترتيب به بهترين وجه، متغير ملاك را تبيين كرده اند و مقدار ضريب همبستگي (R) سرمايه اجتماعي 0.447 به دست آمده كه نشان از مؤلفه‌هاي متغير رابطه همبستگي نه چندان قوي با سلامت اجتماعي بوده است. در نهايت نزديك به 20% از كل تغييرات ميزان سلامت اجتماعي، متأثر از نقش پيش بيني كننده سرمايه اجتماعي و مؤلفه هاي سازماني آن بوده است.