اثربخشي روش آوايي و واژگاني بر بهبود مهارت خواندن انگليسي زبان آموزان نارساخوان

پژوهش حاضر با هدف روش آوايي و واژگاني بر بهبود مهارت خواندن انگليسي زبان آموزان نارساخوان انجام گرفت. روش پژوهش اين مطالعه، از نوع پيش آزمونپس آزمون با دو گروه آزمايش به منظور انجام مقايسه بود. جامعه آماري كليه زبان آموزان مبتدي داراي اختلال نارساخواني در شهر اردبيل بوده كه از بين آنان 30 نفر با روش نمونه گيري هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آموزش واژگان از طريق روش آوايي (آوامحور) و روش واژگاني (واژهمحور) گمارده شدند. از طريق آزمون سطوح واژگاني، نمونه انتخابي يكدست شدند. با استفاده از روش آوايي (آوامحور) و روش واژگاني (واژهمحور)، آزمودني هاي هر دو گروه به مدت 12 جلسه 60 دقيقه اي تحت آموزش از طريق دو روش مذكور قرار گرفتند. پس از اجراي مداخله، پس آزمون و آزمون خواندن اجرا شد. براي تحليل نتايج بدست آمده روش تحليل كوواريانس و آزمون تي مستقل مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه هر دو گروه پيشرفت قابل توجهي در فرآيند يادگيري واژگان و بهبود مهارت خواندن داشتند. با اين وجود، بين عملكرد درك مطلب آزمودني هاي دو گروه تفاوت معناداري مشاهده شد به اين معني كه زبان آموزان گروه واژهمحور عملكرد بهتري نسبت به زبان آموزان گروه آوامحور از خود نشان دادند (p 0.05). بنابراين، مي توان نتيجه گرفت كه روش هاي تدريس واژگاني (واژهمحور) و آوايي (آوامحور) تاثير بسزايي در بهبود مهارت خواندن زبان آموزان نارساخوان دارند و اندازه اين تاثير براي روش واژگاني چشمگيرتر است.