تبيين مولفه‌هاي موثر در احياءگري مسكن (مورد پژوهي بالكن)

زندگي در نواحي شلوغ شهري و خانه‌هاي حداقلي، و مواجهه با استرس در طولاني مدت، سلامتي جسمي و رواني شهروندان را تهديد مي‌كند. در اين راستا، محيطي كه با دور كردن فرد از زندگي روزمره امكان استراحت، پاك‌سازي ذهن و تمدد اعصاب را فراهم آورد، محيطي مطلوب بشمار مي‌آيد كه علت آن برخورداري از قابليت «احياء» است. مطالعات بسياري بر قابليت احياءگري «طبيعت» اشاره دارد چراكه تماس با طبيعت مي‌تواند موجب بهبود استرس و تجديد قواي ذهن شود. پژوهش حاضر به روش كيفي، از طريق مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته با 100 نفر از ساكنين دو مجموعۀ مسكوني در تهران، نشان مي‌دهد بالكن در عرصۀ مسكن به عنوان يك فضاي نيمه‌بازِ پيونددهندۀ درون و بيرون، در صورت برخورداري از برخي كيفيت‌هاي فضايي ، مي‌تواند از قابليت احياءگري بالايي برخوردار باشد. بر اساس نتايج اين پژوهش وسعت بالكن به شرط امكان استقرار مبلمان كافي و امكان انجام فعاليت در آن، عمق بالكن به شرط تامين محرميت نسبي—و موقعيت بالكن از سطح زمين—به شرط تامين ديد و منظر مناسب، قابليت احياگري بالكن را بطور قابل توجهي افزايش مي دهد نتايج اين پژوهش ضمن آشنا كردن معماران و طراحان محيط با موضوع احياءگري، آنان را نسبت به لزوم ارتباط با طبيعت از طريق تخصيص سطوح مناسب به بالكن در ساختمان‌هاي مسكوني حساس مي‌نمايد.