مدل‌يابي نقش ميانجي احساس تنهايي در رابطه بين سبك‌هاي دل‌بستگي با وابستگي شبكه‏‌هاي اجتماعي مجازي

هدف از انجام پژوهش حاضر مدل‌يابي نقش ميانجي احساس تنهايي در رابطه بين سبك‌هاي دل‌بستگي با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي مجازي بود. در اين مطالعه توصيفي همبستگي، جامعه آماري كليه دانش‌آموزان دختر مدارس دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 1399-1398 بودند، كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي 425 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار استفاده شده در اين تحقيق، پرسش‌نامه اعتياد شبكه‌هاي اجتماعي مجازي (ASNQ) خواجه احمدي، پولادي و بحريني (1395)، سبك‌هاي دل‌بستگي بزرگسالان (AAS) كولينز و ريد (1990) و احساس تنهايي (ULS8) وائو و يائو (2008) بودند. ارزيابي مدل پيشنهادي با روش معادلات ساختاري و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و AMOS نسخه 24 صورت گرفت. نتايج نشان داد كه بين سبك دل‌بستگي ايمن با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي رابطه منفي و معنادار وجود دارد (0/01 P). بين سبك‌هاي دل‌بستگي دوسوگرا، اجتنابي و احساس تنهايي با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (0/01 P). براساس يافته‌هاياين پژوهش، مدل پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار بود (0/059= RMSEA و 0/920=GFI و 0/940=IFI و 6/632=x2 و 0/05 P-value). به طوركلي نتايج نشان داد تمام مسيرهاي مستقيم معنادار شدند (0/050 P). همچنين مسيرهاي غيرمستقيم سبك‌هاي دل‌بستگي نيز از طريق احساس تنهايي با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي مجازي معنادار بود. مدل ارزيابي شده از برازندگي مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي مجازي دانش‌آموزان است و مي‌تواند به عنوان الگويي مناسب براي تدوين و طراحي برنامه‌هاي پيشگيري از وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي مجازي مفيد باشد.