تأثير ساختار زيبايي‌شناسانه‌ي شاهنامه‌ي فردوسي بر تيمورنامه‌ي هاتفي جامي

اين مقاله فاقد عنوان لاتين مي باشد.

هاتفي جامي از شاعران شاخص عهد تيموري است كه نزد اديبان به سبب نظيره گويي هايش شهرت دارد. وي در فن شاعري و انتخاب نوع ادبي، همانطور كه خود نيز در آغاز منظومه ها نيز اشاره كرده، بيش از همه، نظامي گنجوي را پيش چشم دارد. هاتفي در حقيقت، قصد داشته خمسه نظامي را به شيوه ِ اي درخور ِ عهد و طبع خويش و در عين حال، نو بسرايد. البته اين شاعر مثنوي سرا، در اثر حماسي خود از شيوه و فرم بلاغي شاهنامه ي فردوسي بهره فراوان برده كه كمتر به اين موضوع پرداخته شده است. از سويي يادآوري او در زمينه ي تقليد از نظامي موجب شده است تا محققان الگوبرداري او از فردوسي را يكسره مورد غفلت قرار دهند. از ميان آثارش، تيمورنامه بيش از سايرين قابل اعتنا است. او در قياس با نظامي، نوآوري هايي را در حوزه پرداختن به ماجراها و بلاغت سخن، در حين آفرينش اثر نمايان مي كند كه اين نكته، نشان مي دهد نه تنها الگوي او صرفاً نظامي نبوده، بلكه خود از شيوه هاي جديد بهره مند شده است. در اين مقاله به بررسي ساختار روايت در تيمورنامه با توجه به نظريه روايت شناسي ولاديمير پراپ، كه از بزرگان صورتگرايي روس بوده و با ارائه تحليلي ريخت شناسانه از قصه هاي پريان، آغازگر روايت شناسي نوين به شمار مي رود، پرداخته شده است. اثر حماسي ماندگار هاتفي در چند سطح ساختار كلان، ميانه و خرد دسته بندي و بررسي شده و در هر يك ازين ساختارها در باب تقليد، نوآوري و تركيب آنها از ديدگاه روايي و بلاغي سخن رفته است.

No Abstract