كليدواژه :
احاديث حكمي , عرفان , اسرائيليات , صورت خدا , اديان ابراهيمي
چكيده فارسي :
عرفا بر اين باورند كه حديث نيز مانند كتاب الله داراي ظاهر و باطن است و تأكيد آن‌ها بر درك و فهم حديث به جاي توجّه به سلسلة راويان مي‌باشد. نكتة بسيار مهم نگرش فراتاريخي و تأويلي آن‌ها در مواجهه با احاديث حِكمي و عرفاني است كه ناشي از نوع نگاه آن‌ها مي‌باشد. آنان معتقدند روش محدّثين كه بيشتر بر سند حديث تكيه مي‌كنند، چه بسا حديث را از درك محتوايش باز دارد. به عنوان مثال روايت آفرينش آدم بر صورت خداوند، نخستين بار در سفر پيدايش مطرح مي‌شود و از جمله مستندات صوفيه و عرفا است كه اكثر فقها و محدّثين با توجه به اين‌كه اين آموزه نخستين بار در كتاب مقدّس يهوديان آمده، آن را اقتباسي از مواريث يهودي دانسته، عنوان «اسرائيليّات» به آن داده و جزء احاديث موضوعه و مجعول و لذا مردود به شمار مي‌آورند؛ در حالي‌كه از ديد عرفا در همة اديان اعتقاد به اين‌كه خداوند آدم را به صورت يا حقيقت خويش آفريده، يك اصل و حقيقت معنوي است و اين‌كه در يكي (يهوديّت) به صراحت در تورات آمده و در ديگري (اسلام) در قرآن به همان عبارت نيامده ولي در روايات آمده، نمي‌تواند دليلي بر بي‌اساس و موضوعه بودن آن باشد.
چكيده لاتين :
Mystics and Sufis believe that the hadith, as the book of Allah, has an appearance and a reality. A very important point is the meta-historical and hermeneutic view of the mystics in confrontation of mystical and Sufi hadiths which is due to their kind of view. They believe that the way of the hadith narrators, which noted more on the hadith evidence, excludes hadith from perception its contents. For example, the narrative of Adam’s creation on God’s image which the first time mentioned in Genesis, is one of the documentation of Sufis, Considering that this teaching was first mentioned in Bible, jurists and hadith narrators, consider it as an adaptation from Jewish heritage, giving it the title of the Isra'iliyyat (attributing to Israil), and consider it spurious hadiths. While from the sight of Mystics, in all Abrahamic religions, this belief that God created Adam in his Image or truth, is a principle and spiritual truth and the fact that in one (Judaism) it is explicitly mentioned in the old testament, and in another (Islam), the same phrase is not mentioned in the Qur'an but in narrative was seen, cannot be a reason for its spurious.
