مقايسه تاثير تكار درماني با كشش استاتيك بر انعطاف پذيري عضله همسترينگ مردان ورزشكار

سابقه و هدف: عضله همسترينگ، يكي از عضلاتي است كه خطر آسيب ناشي از كاهش انعطاف پذيري آن، بالا مي باشد. استفاده از مداليته هاي گرماي عمقي، يكي از روش هاي بهبود انعطاف پذيري عضلات است. با توجه به اينكه تكار درماني، روشي جديد براي توليد گرما در بافت هاي عمقي مي باشد. اين مطالعه با هدف مقايسه تاثير كوتاه مدت تكار درماني و كشش استاتيك بر روي انعطاف پذيري عضله همسترينگ در ورزشكاران انجام شد. مواد و روش ­ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي يك سوكور بر روي 20 مرد ورزشكار انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفي به دو گروه تكار درماني به همراه كشش استاتيك (10 نفر) و كشش استاتيك (10 نفر) تقسيم شدند و به مدت سه جلسه تحت درمان قرار گرفتند. دامنه حركتي فعال و غير فعال باز شدن زانو و ميزان جابجايي در آزمون نشستن و رساندن دست ها قبل از درمان، بعد از جلسه اول و بعد از جلسه سوم ارزيابي شدند. يافته ­ها: ميانگين دامنه باز شدن غيرفعال و فعال زانو (درجه) و ميزان جابجايي در آزمون نشستن و رساندن دست ها (سانتي متر) بعد از جلسه سوم در گروه تكار درماني به ترتيب 1/59±72/10 و 1/49±71 و 2/39±35/20 و در گروه كشش استاتيك به ترتيب 1/49±70/70 و 1/05±69/70 و 1/61±34/80 بود. نتايج اين مطالعه نشان داد كه در هر دو گروه، دامنه باز شدن فعال زانو (0/0001p<)، دامنه باز شدن غيرفعال زانو (0/004=p)، ميزان جابجايي آزمون نشستن و رساندن دست ها (0/004p=) بعد از جلسه اول و سوم، بهبود معني داري داشت. ميزان بهبودي هر سه شاخص انعطاف پذيري در گروه تكار درماني بيشتر از كشش استاتيك بود، اما تفاوت آماري معني داري بين دو گروه ديده نشد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه تكار درماني به همراه كشش استاتيك نسبت به كشش استاتيك به تنهايي، افزايش بيشتري در انعطاف پذيري عضلات همسترينگ ايجاد مي كند.

BACKGROUND an‎d OBJECTIVE: The hamstring muscle is one of the muscles with a high risk of injury due to loss of flexibility. Using deep heat modalities is one way to improve muscle flexibility. Given that TECAR therapy is a new way to produce heat in deep tissues, the present study was conducted to compare the short-term effects of TECAR therapy and static stretching on hamstring flexibility in athletes. METHODS: This single-blinded randomized clinical trial was performed on 20 male athletes. Samples were randomly divided into two groups of TECAR therapy with static stretching (n=10) and static stretching (n=10) and were treated for three sessions. Active knee extension (AKE) test, passive knee extension (PKE) test, and sit and reach test were performed before treatment, after the first session and after the third session. FINDINGS: The mean values of active knee extension and passive knee extension (degree) and mean values of sit and reach test (cm) after the third session in the TECAR therapy group were 72.10±1.59 and 71±1.49 and 35.20±2.39, respectively, and in the static stretching group were 70.70±1.49, 69.70±1.05 and 34.80±1.61, respectively. The results of this study showed that in both groups, the range of active knee extension (p<0.0001), the range of passive knee extension (p=0.004), and the range of motion in sit and reach test (p=0.004) improved significantly after the first and third sessions. The improvement of all three flexibility indices in the TECAR therapy group was higher than static stretching, but there was no statistically significant difference between the two groups. CONCLUSION: The present study showed that TECAR therapy with static stretching causes a greater increase in hamstring flexibility than static stretching alone.