عنوان مقاله :
ناگريزي‌ها و ناگزيري‌‌هاي ايمانوئل كانت و آقاعلي زنوزي در تحليل قضيهي حملي
عنوان به زبان ديگر :
Kant and Aqa Ali Zunuzi’s Inevitabilities and Ineluctability in Analysis of Attributive Proposition
پديد آورندگان :
حامدي، مرتضي دانشگاه شيراز - دانشكده الهيات و معارف اسلامي، شيراز، ايران , عباسي، محمد باقر دانشگاه شيراز - دانشكده الهيات و معارف اسلامي، شيراز، ايران
كليدواژه :
قضيهي حملي , اصالت وجود , ايمانوئل كانت , آقاعلي زنوزي
چكيده فارسي :
قضيهي حملي از سرآغاز انديشه‌‌هاي فلسفي، مبحثي مهم و مبنايي بوده است. در دوره‌ي قاجار با ورود افكار غربيان به كشور و آغاز فلسفه‌ي تطبيقي در ايران، مكتب فلسفي تهران در تقابل با آراي ايمانوئل كانت، به تقسيمات جامع‌ومانع‌تري از قضيهي حملي دست يافت. اگرچه تقسيمات كانت از قضيهي حملي، در همه‌‌ي علوم و دانش‌‌هاي غرب تأثيراتي جدي به جاي گذاشت، ولي نواقصي نيز داشت. اما در مكتب تهران و انديشه‌‌هاي آقاعلي زنوزي، مسير متفاوتي طي شد و قضيهي حملي با مباحثي چون معرفت‌شناسي، وجودشناسي و الهيات بالمعني‌الاخص گره خورد؛ به‌طوري‌كه صحت قضيهي حملي، ميوه‌ي اصالت وجود به حساب آمد. به‌رغم وجوه مشترك اين دو انديشمند و ناگريزي‌‌هاي آن‌ها در تقسيم قضايا، دسته‌بندي آن‌ها تبعاتي داشت كه هر دو حكيم از پذيرش آن ناگزير بودند. مقاله‌ي حاضر در پي آن است كه با روشي تحليلي، آراي اين دو فيلسوف درخصوص قضيهي حملي را نقد كند.
چكيده لاتين :
Attributive proposition has been an important subject since the inception of philosophical thoughts. During the Qajar Dynasty, upon the arrival of western thoughts to the country and the beginning of comparative philosophy in Iran, Tehran metaphysical school in contrast with Immanuel Kant’s views, developed more comprehensive divisions of attributive proposition. Although Kant’s divisions in attributive proposition seriously affected all western sciences and knowledge, they had their own defects, too. However, a different path was taken by Tehran metaphysical school and Aqa Ali Zunuzi’s thoughts, and the attributive proposition was tied to such subjects as epistemology, ontology, and theology in its particular sense. Therefore, attributive proposition integrity was counted as the result of principality of existence. Despite these two philosophers’ commonalities and their inevitability in dividing the propositions, their classifications had consequences that both philosophers had to accept. This paper intends to provide a critique of these two philosophers’ views about attributive proposition through an analytical method.
عنوان نشريه :
انديشه ديني
