عنوان مقاله :
تأثير «تصحيف» و «إدراج» در معناي متن روايات (مطالعه موردي سه روايت زنان)
عنوان به زبان ديگر :
Effect of taṣḥīf and idrāj on understanding the meaning of the text of traditions (a case study of three traditions pertaining to women)
پديد آورندگان :
ريحان، معصومه دانشگاه بوعلي سينا
كليدواژه :
تصحيف , إدراج , تفلات , مِخدع , ثياب الرّقاق , تاريخگذاري
چكيده فارسي :
«تصحيف» و «إدراج» از نمونه هاي اضطراب حديث و موجب آسيب فهم متن در روايات است. «تصحيف» به معناي تغيير يافتن بخشي از حديث به كلمه يا عبارت ديگر و «ادراج» به معناي آميختن كلام راوي با سخنان معصوم(ع) است. اين عوامل موجب ابهام در معناي روايت و محل اختلاف و تعارض در اخبار گرديده و شنونده يا خواننده را از مراد جدي متكلم باز ميدارد و بر حديث پژوه لازم است با شناسايي اين آسيب ها از پيامدهاي استنتاجات غلط يا جانبدارانه در متن روايات جلوگيري نموده و مقصود از كلام معصوم را بازخواني نمايد. اين نوشتار با روش توصيفي- تحليلي از طريق تاريخ گذاري متن و اسناد روايات، سه روايت را از منابع اهل سنت و شيعه در بحث «عدم خروج زنان از خانه» بررسي نموده و با شناسايي تصيحف و ادراج واژگان «متلفعّات» به «تفلات»، «مسجد» به «مِخدَع» و «ثيابَ الرّقاق» به «ثيابِ الرّقاق» خلط معناي موجود را با رفع تصحيف و ادراج آن‌ها به موضع مخالف آن در «جواز خروج زنان از خانه» تبديل نموده است.
چكيده لاتين :
Taṣḥīf and idrāj are from among the instances of iḍṭirāb al-ḥadīth (disturbance of tradition) causing disorder in the comprehension of the text of traditions. Taṣḥīf means partial alteration of the hadith due to misreading; and idrāj means mixing the narrator's words with those of the infallible figure. These factors cause ambiguity in the meaning of the tradition and bring about difference and contradiction in the reports and consequently, the audience or the reader will fail to learn what the speaker has seriously meant. It is incumbent, therefore, upon the scholars of hadith to recognize these damages and this way to prevent the consequences of misunderstanding and invalid or partial deductions in the text of traditions and to understand the purpose of the Infallibles’ discourse. Having applied a descriptive-analytical method this article has investigated through dating the text and the isnads of the traditions three traditions regarding “impermissibility of leaving home for women” in both Sunni and Shi‘a sources. It detected taṣḥīf and idrāj with regard to the terms “mutalaffi‘āt” (covered or wrapped in their robes) vs “tafilāt” (spit) and “masjid” (praying room) vs “mikhda‘” (chamber) and “thiyābar-riqāq” vs “thiyābir-riqāq” and then has changed the present misunderstanding to an opposite stance that is permissibility of leaving home for women by removal of taṣḥīf and idrāj.
