تبيين علّي احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي دانشجويان كارشناسي دانشگاه شيراز بر اساس ذهن آگاهي و عدم درگيري اخلاقي

Causal Explanation of Social- Emotional Loneliness of Undergraduate Students of Shiraz University Base on Mindfulness and Moral Disengagement

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه‌اي عدم درگيري اخلاقي در رابطه بين ذهن-آگاهي و احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي در گروهي از دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه شيراز بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگي و به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش تمامي دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه شيراز در سال تحصيلي 98-1397 بودند. مشاركت‌كنندگان پژوهش 360 نفر از دانشجويان (190 دختر و 170 پسر) بودند كه به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي انتخاب شدند و مقياس‌هاي ذهن‌آگاهي دروتمن و همكاران (2018)، مقياس عدم درگيري اخلاقي بندورا و همكاران (1996) و مقياس احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي دي‌توماسو و همكاران (2004) را تكميل نمودند. روايي و پايايي مقياس‌هاي پژوهش نيز با استفاده از روش تحليل عامل تاييدي (نرم‌افزار AMOS-24) و ضريب آلفاي كرونباخ (نرم‌افزار SPSS-24) مورد بررسي و تاييد قرار گرفت. يافته‌ها نشان داد كه مدل پژوهش با داده‌هاي جمع‌آوري شده برازش مطلوبي دارد. هم‌چنين يافته‌ها نشان دهنده اثر منفي ذهن‌آگاهي بر احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي (003/0>p و 40/0-=β)، اثر منفي ذهن‌آگاهي بر عدم درگيري اخلاقي (01/0>p و 42/-0=β)، اثر مثبت عدم درگيري اخلاقي بر احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي (02/0>p و 31/0=β)، و اثر منفي ذهن‌آگاهي بر احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي با واسطه‌گري عدم درگيري اخلاقي (02/0>p و 13/0-=β) بود. به‌طور كلي يافته‌هاي پژوهش حاضر نقش ذهن‌آگاهي و عدم درگيري اخلاقي را در تبيين احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي نشان مي‌دهند.

The purpose of this study was to investigate the mediating role of moral disengagement in the relationship between mindfulness and social- emotional loneliness in the undergraduate students of Shiraz University. This study was a correlational design and it was conducted by structural equation modeling. The Statistical population of the research included all undergraduate students at Shiraz University who were studying during 1397-98 year. Participants were 360 (190 girls and 170 boys) undergraduate students at Shiraz University which were selected via random cluster sampling method, and completed the mindfulness scale of Droutman et al. (2018), moral disengagement of Bandura et al. (1996), and social- emotional loneliness of Di Tommaso et al. (2004). The validity and reliability of the research scales were also verified by confirmatory factor analysis (AMOS software version 24) and Cronbach's alpha coefficient (SPSS version 24 software). The results indicated that the research model fits well with the data collected. Also, The findings revealed that the negative effect of mindfulness on social- emotional loneliness (β= -0/40, p < 0/003), negative effect of mindfulness on moral disengagement (β= -0/42, p < 0/01), positive effect of moral disengagement on social- emotional loneliness (β= 0/31, p < 0/02), and The negative effect of mindfulness on social- emotional loneliness mediated by moral disengagement (β= -0/13, p <0/02) were significant. In general, the findings of the present study illustrate the role of mindfulness and moral disengagement in explaining social- emotional loneliness.