مقايسه اثربخشي زوج‌درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي با زوج درماني يكپارچه نگر بر بخشش در زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي

Comparison of the effectiveness of Attachment Injury Resolution Model with Integrative Couple Therapy on Forgiveness among the Injured Women with Marital Infidelity

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي زوج­ درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي و مقايسة آن با زوج ­درماني يكپارچه ­نگر بر بخشش در زنان آسيب­ ديده از خيانت زناشويي بود. روش: روش پژوهش نيمه­ آزمايشي با طرح پيش ­آزمون، پس ­آزمون و پيگيري 3 ماهه و جامعة آماري 58 زن آسيب­ديده از خيانت زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر بوشهر در سال 1398 بود. از بين داوطلبان پس از غربالگري با پرسشنامة بخشش راي و همكاران (2001)، 30 زن انتخاب و به همراه همسر پيمان­ شكن خود به صورت تصادفي در سه گروه در هر گروه 10 زوج جايگزين شد. زوج­ درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي زوكاريني، جانسون، دالگليش و ماكين (2013) و برنامه زوج ­درماني يكپارچه­ نگر باكوم، اسنايدر و گوردون (2009) در 8 جلسه­ي 90 دقيقه ­اي زوجي هفته­ اي يكبار به گروه ­هاي آزمايش ارائه و داده­ ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس مختلط با اندازه­ گيري مكرر تحليل شد. يافته ­ها: نتايج حاكي از تأثير مداخله­ ي زوج درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي و زوج درماني يكپارچه ­نگر بر بخشش زنان آسيب­ ديده از خيانت زناشويي (51/16F= ،01/0=p)(21/15F= ،05/0=p) و پايداري اين تأثير در مرحلة پيگيري در هر دو مداخله بود. نتايج آزمون تعقيبي توكي نشان داد كه تأثير مداخلة زوج ­درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي بر بخشش در زنان آسيب­ ديده از خيانت زناشويي بيشتر از مداخلة زوج­ درماني يكپارچه ­نگر است. نتيجه­ گيري: بر اساس يافته­ هاي پژوهش، زوج ­درماني مبتني بر مدل درمان جراحت دلبستگي مداخلة مؤثري براي افزايش بخشش در زنان آسيب ­ديده از خيانت زناشويي است.

Aim: This study was conducted to determine the effectiveness of attachment injury resolution model and integrative couple therapy on increase forgiveness among the injured women with marital infidelity. Method: Method was quasi-experimental with pre-test, post-test and a three-month follow-up. Statistical population included 58 injured women with marital infidelity referring to Bushehr consulting centers, in 2019. After evaluation of the forgiveness scale (Rye et al., 2001), 30 women were selected and randomly assigned to three groups with their offending partner. 10 couples were replaced in each group. Zuccarini, Johnson, Dalgleish & Makinen (2013) attachment injury resolution model, and Baucom, Snyder & Gordon (2009) integrative couple therapy were taught to experimental groups at eight 90-minute sessions once a week in couple form. The data were analyzed using mixed-design analysis of variance with repeated measures. Results: The results of this study indicated that attachment injury resolution model and integrative couple therapy interventions had an effect on forgiveness among the injured women with marital infidelity (F= 16.51, P= 0.01), (F= 15.21, P= 0.05) and that this effect had remained constant in the follow-up phase. The results of Tukey’s post-hoc test indicated that attachment injury resolution model was more effective than integrative couple therapy in forgiveness among the injured women with marital infidelity. Conclusion: Based on the research results, the attachment injury resolution model can be used as an effective intervention in increase forgiveness among the injured women with marital infidelity.