قلمرو سازش‌نامه‌هاي مشمول كنوانسيون سنگاپور 2019 با مطالعة تطبيقي در حقوق ايران

The Scope of Settlement Agreements Covered by Singapore Convention 2019 With Comparative Study of Iranian Legal System

سازش يا ميانجي‌گري با توجه به اتكاء بر تراضي طرفين و اينكه نتيجة فرايند سازش يا سازش‌نامه، مطلوب طرفين دعواست، طريقي ويژه در حل‌وفصل اختلافات محسوب مي­شود. كنوانسيون سنگاپور 2019 در خصوص سازش‌نامه‌هاي تجاري بين‌المللي، توسط سازمان ملل متحد به‌منظور ارتقاي نهاد مذكور تنظيم شده ‌است. الحاق ايران به اين كنوانسيون نقش مؤثري در رواج بيشتر ميانجي‌گري در حقوق ايران خواهد داشت. از موضوعات مهم مطروحه در خصوص كنوانسيون سنگاپور، قلمرو اعمال معاهدة مذكور است. سه خصيصة اصلي در سازش‌نامة منعقده ميان طرفين بايد وجود داشته باشد تا در محدودة اعمال اين كنوانسيون قرار بگيرد كه عبارت‌اند از: «انعقاد سازش‌نامه در اثر فرايند ميانجي‌گري»، «وصف تجاري سازش‌نامه» و «وصف بين‌المللي سازش‌نامه». در مقالة حاضر سه مؤلفة مذكور تحليل مي‌شود و موضع حقوق ايران نيز در مورد آنها بيان مي‌شود. پژوهش پيش‌رو، به اين نتيجه نائل مي‌آيد كه با توجه به فلسفة حمايت اجرايي كنوانسيون سنگاپور از سازش‌نامه‌ها و به‌منظور ارتقاي جايگاه ميانجي‌گري در ميان روش‌هاي حل‌وفصل اختلافات، بايد از معيارهاي سه‌گانة مذكور، مفهوم موسعي ارائه كرد تا سازش‌نامه‌هاي بيشتري از حمايت اجرايي اين مقررات بهره‌مند شوند.

Conciliation or mediation is a specific way of resolving disputes because it bases on parties' agreement and settlement agreement is satisfactory for both parties. The United Nations has promoted this way of dispute settlement by ratifying the Singapore Convention 2019 on Settlement Agreements Resulting from Mediation. Iran's adhesion to the Convention is a positive step towards enhancing the status of mediation in Iranian legal system. One of the major issues raised in relation to the Singapore Convention is its scope. There must be three main features in a settlement agreement between the parties to fall within the scope of Convention: “Resulting from Mediation”, “Being international” and “Being commercial”. In the present article, the concept of these three elements is examined and Iranian law's position on them is discussed. The conclusion of this article is that considering philosophy of the Singapore Convention's enforcement regime for settlement agreements and to promote the status of mediation among dispute resolution methods, the above-mentioned three criteria should be widely interpreted to provide more settlement agreements supported by the Convention.