تحليل روايت شناسانه خداوند در قصه‌هاي مثنوي

اگرچه پژوهشگران در تحقيقات خود، موضوع خداوند را از ديدگاه‌هاي گوناگون كلامي، عرفاني و مذهبي با تأكيد بر بخش غيرروايي يا غيرداستاني در مثنوي بررسي كرده‌اند، اما همچنان اين موضوع در قصه‌هاي آن پوشيده مانده است. هدف از اين پژوهش با روش تحليلي ـ توصيفي، آن است تا كنش‌هاي خداوند را در 57 قصه ـ با توجه به نوع ظهور و اثرگذاري ـ طبقه‌بندي كند. به همين منظور نگارندگان با تمركز بر بخش روايي قصه‌ها، به بررسي موضوع پرداخته‌اند. در واقع، قصه‌هاي مثنوي هم‌پاي دلالت‌هاي آكنده از نكته‌هاي دقيق عرفاني، توانسته مخاطبان را به حيات روحاني و معنوي بكشاند، و از اين طريق ‌آن‌ها را متوجه حضور مطلق خداوند در زندگي كند. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه خداوند به عنوان عنصري پيش‌برنده در روايت‌هاي مثنوي گاه از طريق مشيّت، قضا، الهام و وحي و يا به طور مستقيم، به عنوان شخصيّت‌ كليدي و گاه به شكل هاتف در ساحت نمادين و تمثيلي، حضوري چشمگير داشته و مولوي با نمايش چنين كنش‌هايي بر آن بوده است تا خوانندگان را به نوعي از شناخت برساند.