شيوۀ داستان‌پردازي در قرآن و تأثير آن بر مثنوي؛ با تكيه بر آغاز و شيوه نقل داستان‌‌ها

قصّه‌هاي قرآن در شمار آن دسته از آثار روايي است كه مي‌توان از نظر ساختار و شيوه داستان‌پردازي به آن نگاه كرد؛ زيرا هنر قصّه‌گويي در قرآن همراه با شگردهاي روايي شگرف، چنان زيبايي به آن بخشيده كه از زواياي گوناگون قابل بررسي است. از سوي ديگر مثنوي مولوي نيز از آن دسته آثار روايي است كه داستان هاي فراواني را در خود جاي داده است. از آنجا كه شيوه داستان‌پردازي در هر اثر روايي نقش مؤثري در پيكربندي روايت ايفا مي‌كند؛ بنابراين هدف از اين پژوهش با روش توصيفي ـ تحليلي، مقايسه و تطبيق شيوه داستان‌پردازي قرآن و مثنوي است. بعد از واكاوي اين دو اثر اين نتيجه به دست آمد كه شيوه داستان‌پردازي در قرآن از جمله شروع و شيوه نقل داستان‌ها و... از تنوع خاصي برخورداراست كه مولوي از آن به‌ويژه در به كارگيري شيوه‌هايي چون براعت استهلال در شروع، شكست خط، سپيدخواني و روايت‌گريزي در شيوه نقل داستان‌ها تأثير چشمگيري پذيرفته است. نتيجه تحقيق بيانگر آن است كه مولوي با ديدگاه الگومدار خود از شيوه داستان‌پردازي قصه‌هاي قرآن به صورت سرمشق‌هاي عالي در پروراندن قصه‌هاي مثنوي به فراواني بهره برده است.