بهبود دقت مدل سازي غلظت ذرات معلق (PM2.5) از طريق ادغام ايستگاه هاي ثابت و همراه سنجش آلودگي هوا

آلودگي هوا از جمله پديده‌هاي پيچيده‌‌اي است كه داراي ديناميك غيرخطي بوده و تأثير پارامترهاي متنوع بر رفتار آن، تجزيه و تحليل و مدل‌سازي تغييرات مكاني و زماني غلظت آلاينده‌‌ها را با دشواري‌‌هاي فراواني مواجه مي‌‌سازد. هدف از اين مطالعه  بهبود دقت مدل‌سازي آلاينده‌‌هاي هوا به منظور مديريت مواجهه با استفاده از داده‌‌هاي حاصل از حسگرهاي همراه جهت مرتفع ساختن نواقص روش‌ رگرسيون كاربري اراضي[1] است. به منظور بهبود دقت مدل‌سازي LUR براي تخمين غلظت PM2.5 از هفت ايستگاه ثابت و چهارده حسگر همراه استفاده گرديد. منطقه مورد مطالعه شهر اصفهان است و محل نمونه‌‌برداري حسگرهاي همراه در مكان‌‌هايي با بيشترين پيش‌بيني عدم قطعيت و بالاترين احتمالي كه از يك حد آستانه معين تجاوز مي‌‌كند، انتخاب شدند؛ سپس از آزمون آماري t براي بررسي معني‌دار بودن و يا نبودن بهبود نتايج استفاده گرديد. در اين تحقيق، چارچوبي براي تأمين دقت مورد نظر با افزودن داده‌‌هاي حاصل از حسگرهاي همراه؛ پيشنهاد شده است. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد كه خطاي جذر ميانگين مربعات[2] حاصل از لايه زمين آمار هفت ايستگاهثابت پايش برابر با  1.802 و RMSE حاصل از تركيب اين ايستگاه‌‌ها با چهارده ايستگاه‌ همراه معادل با 0.591 برآورد شد. نتايج  نشان داد كه حتي با افزودن يك حسگر همراه به ايستگاه‌‌هاي ثابت ميزان RMSE 0.113  ميكروگرم بر متر مكعب كاهش مي‌‌يابد و با افزودن چهارده حسگر همراه به هفت ايستگاه‌ ثابت ميزان RMSE حاصل از ساخت مدل LUR حدود سه برابر كاهش مي‌‌يابد. يافته‌‌هاي حاصل از اين تحقيق نشان داد كهبا استفاده از چارچوب پيشنهادي مي‌‌توان كيفيت هوا را در هر مكان و زمان  با دقت مورد نظر تخمين زد و قدرت تفكيك بالاتري را براي محيط‌‌هاي ناهمگن شهري فراهم كرد.