شناسايي محورهاي داراي قابليت پياده مداري در كلان شهر مشهد با استفاده از روش SDA و رهيافت نوشهرگرايي

امروزه توسعه كالبدي شهرها، ازدياد ترافيك، آلودگي هوا و محيط ­زيست و كاهش سطح سلامت عمومي شهروندان، از پيامدهاي رويكرد اتومبيل محور در شهرهاي معاصر مي‌باشد كه با ورود خودروها به عرصه هاي مختلف شهري، شاهد تداخل حركت سواره و پياده و در پي آن عدم توجه به پياده‌روها و ناديده گرفتن تأثير پياده‌روي بر سلامت افراد مي‌باشد. يكي از اصول مهم در رويكرد نوشهرگرايي پياده‌مدار نمودن خيابان‌هاست. به‌همين منظور پژوهش حاضر به شناسايي محورهاي با قابليت پياده‌مداري در كلان‌شهر مشهد با رويكرد نوشهرگرايي پرداخته است. روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي و پيمايشي است. براي شناسايي محورهاي پياده شهر مشهد 32 شاخص پياده‌مداري از رويكرد نوشهرگرايي به‌كارگرفته شده است. سنجش اين شاخص‌ها، براساس ابزار پرسشنامه­ و نيز داده‌هاي مكان‌مبنا صورت گرفته كه اين داده‌ها از شهرداري و سازمان‌هاي مربوطه اخذ شده است. همچنين تعداد 400 نمونه براساس فرمول كوكران به صورت تصادفي انتخاب شد كه متناسب با توزيع جمعيت در مناطق پرسشگري صورت گرفت. براي سنجش شاخص‌هاي پياده‌مداري از روش تحليل داده‌هاي فضايي SDA و نيز روش چيدمات فضا در نرم‌افزار ArcGIS و نرم‌افزار جانبي Axwoman استفاده شده است. پس از مكاني نمودن 32 معيار پياده‌مداري، داده‌ها در محيط  ArcGISبا يكديگر تلفيق شدند. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه مناطق 8، 11 و ثامن بيشترين قابليت پياده‌مداري را در شهر مشهد براساس رويكرد نوشهرگرايي دارا مي‌باشند. همچنين خيابان‌هاي امام‌رضا (ع)، كوهسنگي، امامت و معلم به‌عنوان بهترين مسيرهاي پياده‌روي شناسايي شدند.