اثر محلول‌پاشي عناصر غذايي بر خصوصيات مورفوفيزيولوژيك كرچك (Ricinus communis L.) در سطوح مختلف كم‌آبياري

به‌منظور بررسي اثر دور آبياري و محلول‌پاشي كودهاي شيميايي بر برخي از صفات مورفوفيزيولوژيك كرچك، از طريق اجراي آزمايشي در مركز تحقيقات و آموزش كشاورزي آذربايجان شرقي، به‌صورت كرت‌هاي خرد شده در قالب بلوك‌هاي كامل تصادفي در دو سال زراعي 97-1396 بررسي شد. فاكتور اول سطوح آبياري در اين بررسي شامل آبياري نرمال، آبياري پس از ۸۰ و 140 ميلي متر تبخير در كرت اصلي و هشت تيمار كودي شامل گوگرد، پتاسيم، نيتروژن، گوگرد + پتاسيم، گوگرد + نيتروژن، پتاسيم + نيتروژن، گوگرد + پتاسيم+ نيتروژن و شاهد به‌صورت محلول‌پاشي در كرت‌هاي فرعي بودند. نتايج نشان داد اثر دور آبياري و محلول پاشي بر كليه صفات مورد بررسي معني دار بود. اثر متقابل دو تيمار بر كليه صفات، به غير از شاخص كلروفيل، معني دار گرديد. در اين بررسي دور آبياري بعد از 140 ميلي متر تبخير شاخص كلروفيل را نسبت به شرايط نرمال افزايش داد. همچنين محلول پاشي S+N+K مقدار صفت مذكور را در مقايسه با تيمار شاهد به ميزان 14.90 درصد بالا برد. بالاترين ارتفاع بوته، تعداد برگ، ضريب هدايت روزنه اي، تعداد شاخه فرعي، عملكرد زيست توده و عملكرد دانه (0.45 كيلوگرم در هكتار) و كمترين محتوي پرولين برگ به تيمار محلول پاشي S+N+K در شرايط آبياري نرمال اختصاص يافتند، محلول پاشي S+N+K توانست عملكرد دانه را در مقايسه با تيمار شاهد محلول پاشي در دور آبياري بعد از 80 و 140 ميلي متر به ترتيب 45.83 و 40.0 درصد افزايش دهد و اثر تنش كم آبي را بر صفات مورد مطالعه تعديل نمايد.