اخلاق‌ناپروايي و برون‌گرايي انگيزشي

اين پژوهش درصدد پاسخ به اين پرسش ها است كه: فرد اخلاق‌ناپروا چه كسي است؟ مهم‌ترين عامل وجود او چيست؟ و وجودش، با كدام يك از درون‌گرايي و برون‌گرايي انگيزشي سازگار است؟ به عبارت ديگر، آيا مي‌توان گفت وجود فرد اخلاق‌ناپروا نمونه نقضي براي درون‌گرايي انگيزشي بوده و در نتيجه برون‌گرايي انگيزشي درست است؟ يا اينكه مي‌توان درون‌گراي انگيزشي بود و در عين حال وجود فرد اخلاق‌ناپروا را سازگار با آن دانست؟ براي پاسخ به اين پرسش‌ها ابتدا مراد از درون‌گرايي و برون‌گرايي انگيزشي و ديدگاه مطلوب بر مبناي آراي محمدحسين طباطبايي، عبدالله جوادي آملي و محمدتقي مصباح يزدي روشن مي‌شود. درون‌گراي انگيزشي صرف حكم اخلاقي را براي برانگيختن به انجام‌دادن فعل اخلاقي بسنده مي‌داند و برون‌گراي انگيزشي وجود عنصري به نام ميل را نيز براي برانگيخته‌شدن لازم مي‌داند. در نهايت به اين نتيجه مي رسيم كه وجود افراد اخلاق ناپروا دشواره اي پيش روي پذيرش رويكرد درون گرايي انگيزشي است و اين مثال نقض، فرد را به پذيرش رويكرد برون گرايي انگيزشي سوق مي دهد. برون گراي انگيزشي با اشكالات درون گرا مواجه نيست و از مؤيداتي نيز برخوردار است.