ارزيابي زيست‌پذيري در نواحي روستايي پيراشهري (مطالعه موردي: بخش مركزي شهرستان شيراز)

شناخت و تحليل زيست پذيري در زمره مفاهيم جديد حوزه برنامه ريزي روستايي دريچه هاي جديدي را به ادراك شرايط زيست رضايتمندانه در فضاي جغرافيايي گشوده است. بررسي زيست پذيري روستاهاي پيرامون شهري از اهميت و جايگاه ويژه اي در تحقيقات جغرافيايي برخوردار است. بطوريكه هم برنامه ريزان شهري و هم متوليان و محققان برنامه ريزي توسعه روستايي بايد از طريق تشريك مساعي در شناخت و تبيين مسائل اين روستاها، دريچه اي به سوي توسعه متوازن و پايدار منطقه اي بگشايند. هدف تحقيق حاضر، بررسي و تحليل وضعيت زيست‌پذيري روستاهاي پيراشهري شيراز است. روش پژوهش، توصيفي تحليلي بوده و داده‌ها به دو روش اسنادي و ميداني جمع آوري شده است. محدوده مطالعاتي پژوهش حاضر 13 روستاي پيراشهري واقع در بخش مركزي شهرستان شيراز مي باشد. از مجموع جمعيت روستايي ساكن در روستاها، تعداد 295 سرپرست خانوار به عنوان نمونه آماري انتخاب شده اند. با توجه به موقعيت جغرافيايي متنوع در ناحيه مورد مطالعه، موقعيت طبيعي روستاها هم در تحليل ها مورد توجه قرار گرفت. نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه وضعيت زيست پذيري در روستاهاي پيراشهري مورد مطالعه با مقدار ميانگين برابر 185.26 بالاتر از حد متوسط(برابر 177) قرار گرفته است. همچنين نتايج نشان داد كه سطح زيست‌پذيري در شاخص هاي عمده متفاوت است. از ديگر نتايج پژوهش، وجود تفاوت معنادار در وضعيت زيست‌پذيري روستاها بر اساس موقعيت طبيعي آنها بود و مشخص گرديد روستاهاي دشتي در مقايسه با ديگر روستاها از وضعيت زيست‌پذيري مناسب تري برخوردارند. موقعيت طبيعي روستاها مي تواند با توجه به شرايط متفاوت دسترسي به امكانات و تسهيلات خدماتي و شغلي در شهر، زيست پذيري متفاوتي در روستاها ايجاد نمايد.