رويكرد اقتصاد سياسي به سياست صنعتي از منظر هاجون چانگ مطالعه موردي طراحي الگوي توسعه صنايع پايين دست پتروشيمي گازي در ايران

از مفهوم كلاسيك حمايت از صنايع نوزاد تا تجربيات سياست‌هاي ماموريت‌گرا در دولت‌هاي توسعه‌اي دهه‌هاي اخير، همگي هدف‌گيري بخش‌هاي اقتصادي با بازدهي فزاينده را به عنوان جوهره اصلي سياست صنعتي مورد توجه قرار داده ‌اند. محوريت دولت در اتخاذ سياست صنعتي باعث مي‌شود ظرفيت ساختاري و نهادي دولت خصوصا از منظر اقتصاد سياسي به عنوان يك عامل اساسي در موفقيت سياست‌هاي صنعتي اهميت يابد. بدين منظور چارچوب تحليلي اقتصاد سياسي سياست صنعتي هاجون چانگ، اقتصاددان كره‌اي الاصل دانشگاه كمبريج براي صورت بندي و تحليل سياست صنعتي ايران در اين مقاله بررسي شده است. بر اساس اين رويكرد نظري، راهبرد مطالعه موردي كيفي در حوزه توسعه صنايع پايين دست پتروشيمي با خوراك گازي انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه محوريت تحولات ساختاري توسعه صنعتي در اين صنعت، الگوي تامين خوراك و توانمندي‌هاي خدمات مهندسي مي‌باشد. در لايه نهادي، موضوعات رگولاتوري، ساختار بازار و هماهنگي ‌هاي سياست توليدي و سياست بازرگاني اهميت دارد و از منظر اقتصاد سياسي، تعارضات ذي‌نفعان در سطح سازمان و راهبردهاي ملي در بهره‌گيري از رانت‌هاي حاصل از اجراي سياست‌ها بايد مورد توجه قرار گيرد.